De regering van Libanon is dank zij Iran eindelijk gevormd

Door – Elijah J. Magnier:

Vertaald door – Francis J.

Na 13 maanden van interne conflicten tussen politici en het aftreden van aangewezen eerste ministers, zag de Libanese regering het levenslicht onder dezelfde voorwaarden, zonder enige wijziging van betekenis,  die president Michel Aoun gesteld had. Enkel vanwege Iran.

Toen oud-premier Saad Hariri, gevolg gevend aan de wil van de VS en Saudi-Arabië en de onrust in het land, in 2019 aftrad, beijverde hij zich meer dan een jaar hard aan het verstoren van de mogelijkheid dat hij eventueel zou vervangen worden door een andere aangewezen premier.  Hariri wilde de macht voor zichzelf behouden. Hij werd daarbij enorm geholpen door parlementsvoorzitter Nabih Berri, die alles in het werk stelde om de gouverneur van de centrale bank, Riyad Salamé, te beschermen en het bewind van premier Hassan Diab te verstoren. Ondanks dat deze laatste werd aangewezen door het blok waartoe Berri en zijn sterke bondgenoot Hezbollah behoorden.

Spreker Berri vormde een onbewust bondgenootschap met Hariri om zich vijandig op te stellen tegenover de president van de republiek, generaal Michel Aoun, en diens schoonzoon, de voormalige minister van Buitenlandse Zaken en parlementslid Gebran Bassil, hoofd van het grootste christelijke blok in het parlement. De wrok tussen de premier, de voorzitter enerzijds en de president anderzijds nam toe toen generaal Aoun om een forensische audit en een onderzoekvan alle uitgaven van de afgelopen decennia verzocht. Het verzoek om een audit zou schade berokkenen aan alle politici die Libanon sinds 1990 hebben geregeerd en corruptie hebben verspreid en illegale rijkdom vergaard zonder verantwoording af te leggen. Bovendien is Berri nooit vergeten dat de voormalige minister van Buitenlandse Zaken hem een “misdadiger” heeft genoemd, een welverdiend etiket.

Deze corrupte Libanese politici waren bevriend met de VS, Europese staatsleiders en koningen en emirs uit het Midden-Oosten. De staat wordt beschouwd als een overvloedige bron van inkomsten, en er wordt nooit verantwoording afgelegd omdat politici een oogje dichtknijpen en elkaar beschermen. Bovendien vertegenwoordigen dezelfde politici veel parlementsleden, genieten zij steun van het volk en hebben zij een niet te negeren invloed. De afgelopen decennia hebben zij hun gezag zodanig ingeplant in het veiligheidsapparaat, de justitiële instellingen en de ministeries dat zij het Libanese systeem zijn geworden, dat met wederzijdse consensus regeert en elkaar steunt wanneer dat nodig is.

De christenen van Libanon vertegenwoordigen de helft van de bevolking. In de loop van de decennia is hun aantal echter afgenomen ten opzichte van de sjiitische en soennitische bevolkingsgroei. Ook de aanzienlijke emigratie van tienduizenden Libanese christenen op zoek naar betere kansen in het buitenland droeg bij tot het grotere aantal moslims in het land. Wijlen premier Rafic Hariri en voorzitter Berri maakten gebruik van de machtswisseling onder het Syrische mandaat en de harmonie tussen soennieten en sjiieten in de regio. Zij benoemden hun ministers (soennieten en sjiieten) voor het merendeel van de christelijke ministeries.

De komst van president Aoun aan de macht met zijn schoonzoon, en de alliantie die in 2008 met Hezbollah werd gesloten, beschermden de christenen in het kabinet en gaven hen de macht terug die zij hadden verloren. Niettegenstaande het verminderde aantal christelijke inwoners en zelfs het ontbreken van statistieken, vertegenwoordigen de christenen vandaag minder dan 30 procent van de bevolking. De Libanese christenen profiteerden echter van de bloedige en hevige vijandigheid tussen de sjiieten en de soennieten die in 2003 explodeerde toen het door de VS bezette Irak de soennitische “solide” leider Saddam Hoessein afzetten en de macht overdroeg aan de sjiieten. De oorlog tussen deze twee moslimsekten vond een vruchtbare bodem in Irak, Syrië en Libanon.

Tijdens de laatste Libanese presidentsverkiezingen besloot Hezbollah – dat ongeveer een derde van de Libanese samenleving vertegenwoordigt en aanwezig is in het parlement, het kabinet en tientallen gemeenten – het kandidaatschap van generaal Michel Aoun voor het presidentschap te steunen. De Verenigde Staten, onder president Donald Trump en zijn minister van Buitenlandse Zaken Mike Pompeo, hebben besloten om volledig de kaart van Israël te trekken en alles te doen wat in hun macht lag om hun suprematie te behouden en hun vijanden te treffen. Aan het hoofd van deze vijanden staat Iran en zijn bondgenoten, met name de Libanese Hezbollah.

De VS voeren een campagne in een ware poging om president Aoun en parlementslid Bassil aan te wijzen als de hoofdverantwoordelijken voor de economische ineenstorting van Libanon. Beide invloedrijke christelijke leiders werden gedemoniseerd, zodat andere toekomstige leiders zouden leren geen bondgenootschap aan te gaan met Hezbollah. De alliantie tussen Hezbollah en beide christelijke leiders – die de Tayyar Al Watany Al Hurr (Vrije Patriottische Beweging) vertegenwoordigen – beschermde de christenen tegen Al Qaida en ISIS en gaf de christenen terug wat hun volgens de grondwet toebehoorde – en bood ook de sjiitische Hezbollah een adequate dekmantel. Het was een win-win situatie waarin Hezbollah zichzelf presenteerde – ook al maakte dat voor haar vijanden, de VS en hun bondgenoten, geen verschil – als een niet-sektaire verzetsgroep. De gezonde binnenlandse politieke meningsverschillen tussen Hezbollah en de twee invloedrijke christelijke leiders zijn niet te negeren. De strategische alliantie blijft echter robuust.Amerika steunde zijn Libanese bondgenoten en allen die een hekel hadden aan president Aoun en de heer Bassil. Christelijke leiders die zich verzetten tegen Aoun-Bassil negeerden het  de Amerikaanse doelstelling, ook al kenden zij die. Christelijke leiders met een geringe populariteit zoals Soleiman Franjiyeh streven naar het presidentschap en zijn bereid zich te scharen achter de groep Hariri tegen Aoun-Bassil. Een andere christelijke leider, Samir Geagea, denkt dat hij