Poetin’s oorlog met Oekraïne: Cui Bono?

Geschreven door Elijah J. Magnier:

Vertaald door Francis J.

President Vladimir Poetin kondigde zelf het begin aan van de militaire operatie (om 04:30 uur plaatselijke tijd) in de Donbas, een aan Rusland grenzende regio, die Rusland afgelopen maandag had erkend als onafhankelijk van Oekraïne. Het Russische leger lanceerde meer dan 100 geleide raketten en trok de Donbas binnen, terwijl precisieraketten Oekraïense commando- en controlecentra in verschillende delen van het land troffen en de Oekraïense luchtmacht neutraliseerden. Het is echter geen oorlog om heel het Oekraïense grondgebied te bezetten, niettegenstaande de Russische controle over een militaire luchthaven dicht bij de hoofdstad Kiev die het volgende doelwit zou kunnen zijn. In plaats daarvan is het een Russische afschrikking voor Europa en de VS erachter, waarbij rode lijnen worden getrokken en wordt opgeroepen tot onderhandelingen terwijl men onder vuur ligt. De Russische troepen kunnen verder gaan dan de Donbas-regio en de huidige prowesterse regering van Kiev ten val brengen. Miljarden dollars aan wapens die verschillende invloedrijke NAVO-landen naar Kyiv hebben verstuurd, vallen in de handen van Rusland. Wie profiteert (Cui Bono) van deze oorlog?

Ondanks de herhaalde waarschuwingen van Poetin dat de toetreding van Oekraïne tot de NAVO een bedreiging vormt voor de nationale veiligheid van Rusland, is de Europese diplomatie er niet in geslaagd het beleid van de VS te wijzigen. Het heeft Rusland getart en geweigerd de nodige garantie te bieden om de spanning te temperen. In plaats daarvan stuurden de VS en hun Europese en andere partners honderden tonnen wapens ter waarde van miljarden dollars naar Oekraïne, wat natuurlijk alleen maar een uitdaging voor Rusland kan zijn en een uitnodiging tot oorlog. De Russische president aanvaardde de uitnodiging tot oorlog en startte een grote militaire operatie, te beginnen in Donbas, hetgeen niets anders is dan een duidelijke signaal aan Europa om zijn veiligheidszorgen in de toekomst ernstig te nemen, vooral in Georgië en Oekraïne.

Het zal niet verbazen dat Europese en Amerikaanse functionarissen de Russische operatie in onder meer Oekraïne hebben veroordeeld. Tot nu toe hebben alle westerse leiders echter duidelijk gemaakt dat zij niet rechtstreeks betrokken willen raken bij een oorlog die zeer snel vordert op Oekraïens grondgebied. Poetin lijkt op zoek te zijn naar een “schone en snelle” oorlog om zijn controle over de hoofdstad op te leggen of te omsingelen en om vitale militaire posities in handen te krijgen, zodat hij even snel kan vertrekken als hij is binnengekomen. Zodra hij zijn wil en macht heeft bewezen, zal geen enkele andere regering of land in de buurt de confrontatie met Moskou meer durven aangaan en zich bij de NAVO aansluiten of onder westers dictaat komen te staan, zolang de Russische strijdkrachten maar snel vertrekken en een moeras en een verzetsoorlog in Oekraïne vermijden.

Ondanks de dreigementen van het Westen werd Oekraïne op eigen kracht geconfronteerd met de Russische opmars toen de aanvallers vanuit verschillende richtingen en kanten binnenvielen: van het noordoosten in Kharkiv, Mariupol in het oosten tot Kherson in het zuidoosten aan de Zwarte Zee ten noorden van de Krim. De Russische strijdkrachten gebruikten het grondgebied van Wit-Rusland om op te rukken in Oekraïne als een ander front dicht bij de hoofdstad Kiev om de troepen van Donbas te ontmoeten en de Oekraïense soldaten ertussen te isoleren. De Russische troepen rukten op in een open corridor in het centrum van Donbas en bereikten in de eerste uren een diepte van 35 kilometer binnen Donbas. De snelheid waarmee de oprukkende troepen zich verplaatsten, waarbij de Russische gevechtsvliegtuigen en geleide raketten het grootste deel van de Oekraïense radars en de commando- en controlecentra vernietigden, bood Rusland de gelegenheid om snel op te rukken naar de hoofdstad.

Het doel van Rusland bij het voeren van de strijd was het leger lam te leggen voordat het tot de strijd zou beginnen en chaos en verwarring te zaaien onder ambtenaren en veiligheidstroepen. Rusland bombardeerde de meeste kritieke militaire faciliteiten van het Oekraïense leger en de inlichtingendienst, die buiten haar gebouw begon met het verbranden van documenten, wat erop wijst dat Kiev niet ver van capitulatie verwijderd is.

De Russische president zal niet eerder aan de onderhandelingstafel  plaatsnemen dan wanneer de strijd zijn doel zal hebben bereikt  omdat de stem van de wapens luider is dan alles. Het doel is het Westen te overtuigen van Ruslands vastberadenheid om zijn veiligheid te garanderen en van zijn vastbeslotenheid . Zodat ze ingaan op zijn afgewezen eisen betreffende de uitbreiding van de NAVO in de landen van de voormalige Sovjet-Unie, waarbij ze de mondelinge overeenkomst die in 1990 door vorige presidenten van de VS aan hun Russische tegenhangers werd bedongen, afwijzen. Wie is de winnaar, en wie is de verliezer in deze strijd?