De opkomst van een “nieuwe wereldorde” vanop het oorlogsfront in Oekraïne

Geschreven door – Elijah J. Magnier:

Vertaald door – Francis J.

Er wordt veel gespeculeerd over de opkomst van een “nieuwe wereldorde” vanaf de moederschoot van de strijd in Oekraïne tussen Amerika en Rusland. Het Midden-Oosten, Azië en Afrika wachten op de resultaten van deze strijd, de implicaties ervan en wat de uitkomst zal zijn om nieuwe allianties te vormen zodra het stof is neergedaald. Er zal onvermijdelijk, na lang labeur, onderbroken door rechtstreekse oorlogen, bezettingen van landen, proxy-oorlogen en illegale unilaterale sancties die de wereldbevolking uitputten. een nieuwe wereldorde ontstaan. Hoe zal de “nieuwe wereldorde” eruit zien, en zal zij beter of slechter zijn dan de huidige?

Als en wanneer de “nieuwe wereldorde” ontstaat, zal zij naar verwachting de heersende orde betwisten die de VS leidden en in handen hadden sinds 1990, toen Sovjet-president Michail Gorbatsjov de Perestrojka(betekent “wederopbouw” in het Russisch) aankondigde. De Amerikaanse wereldorde en eenzijdige hegemonie waren dominant tot september 2015, toen president Vladimir Poetin besloot de strijd voor de terugkeer van Rusland in de internationale arena uit te vechten door middel van de Syrische oorlog en de aanwezigheid van Russische troepen op het strijdtoneel. Syrië was geen gewoon strijdtoneel, maar een gebied waar de VS besloten een mislukte staat te creëren die Rusland de toegang tot de Middellandse Zee zou beletten via zijn marinebasis in de Syrische haven van Tartous. 

Het was allesbehalve toevallig dat de VS hun positie in het Midden-Oosten wilden consolideren vóór de terugkeer van Rusland en een coalitie vormden met tientallen westerse staten om Afghanistan en Irak te bezetten en tenslotte president Bashar al-Assad van de macht te verdrijven. De doelstellingen van de VS legden de troepen van Moskou en Washington op om op gevaarlijke wijze aanwezig te zijn in een piepklein geografisch gebied met elkaar tegensprekende doelstellingen. De Russische overmacht bij het bieden van adequate steun aan Assad en het heroveren van het grootste deel van het Syrische “nuttige grondgebied” verstoorde de anti-Russische strategische plannen van de VS. Europese staten waren, en zijn nog steeds, als een secundaire kracht betrokken bij de Amerikaanse overheersings- en bezettingsoorlogen in Afghanistan, Irak en Syrië, met weinig rendement voor het continent.

Europa is getuige geweest van grote oude beschavingen, de Griekse, Hellenistische en Romeinse periodes. De Portugezen, de Spanjaarden, de Britten, de Oostenrijks-Hongaren en de Fransen hebben hun keizerrijken gesticht, aanzienlijke delen van de wereld veroverd en zich vergrepen aan aanzienlijke rijkdommen. Het Europese continent vocht door de eeuwen heen honderden oorlogen uit tot aan de Eerste Wereldoorlog, die bekend staat als de Grote Oorlog van 1914. Groot-Brittannië, Rusland, Italië, Roemenië, Canada, Japan en de VS (dat in 1917, 6 maanden voor het einde van de oorlog, aan de strijd deelnam) vochten tegen Duitsland, het Oostenrijks-Hongaarse Rijk, Bulgarije en het Ottomaanse Rijk. Enkele Europese staten en Rusland bevonden zich in één loopgraaf (met de VS) tegen de andere vijandelijke alliantie. Groot-Brittannië verloor 994 duizend mensen, maar kwam op de tweede plaats na Rusland, dat 3,3 miljoen mensen verloor. Het Russische en Europese bloed vermengde zich op de bodem van het continent, vechtend voor vrijheid.

In de Tweede Wereldoorlog had Rusland ook het grootste aandeel in het aantal doden (24 miljoen militairen en burgers) en vocht het aan de zijde van Europa, vooral Groot-Brittannië, tegen nazi-Duitsland. De VS gingen de oorlog in door de economische poort. President Franklin Roosevelt verkreeg immers van het Congres een uitzonderlijke bevoegdheid met de “er er  Lend-Lease ” Act om geen oorlogsvoorraden te verkopen tegen de prijs die hij gepast achtte om de oorlogsinspanning te ondersteunen. Vijf jaar na het einde van de oorlog heeft Europa de bedragen tot de laatste cent terugbetaald. Het rondde de eerder aangegane betalingen af tussen 2006 en 2015. 

Amerika had decennialang gewacht op een geschikte gelegenheid om terug te keren naar het Europese continent om zich er te verankeren. Europa vertegenwoordigde op dat moment ongeveer een derde van de wereldbevolking. WO II stimuleerde de haperende Amerikaanse economie – die te lijden had onder de Grote Depressie als gevolg van de beurskrach in 1929 – door 17 miljoen banen te scheppen, waardoor de Amerikaanse economie kon groeien van 88,6 miljard dollar in 1939 tot 135 miljard in 1944. Oorlog was eenwinstgevende geopolitieke en zakelijke groei voor de Amerikaanse economie, een doctrine en praktijk die de VS na de Tweede Wereldoorlog nog vele decennia toepasten. De oorlogsresultaten in de Sovjet-Unie waren echter anders dan die in Amerika. Rusland verloor meer dan 10% van zijn bevolking, 70% van zijn industriële faciliteiten en 50% van zijn gebouwen en onroerend goed.

De VS werkte samen met de Sovjet-Unie – waar Washington geen sympathie voor had – om Adolf Hitler en zijn expansionistische plannen te verslaan. De VS deelden met Europa vele waarden, maar Washington was in het Europese theater geïnteresseerd om de expansie van de Sovjet-Unie het hoofd te bieden. Het was noodzakelijk een breuk te creëren tussen de Europese staten en de Sovjet-Unie.

Daartoe creëerde Amerika het Marshallplan, aangekondigd in 1947, om een Amerikaans-Europees front te vormen en samen te werken onder de noemer van wederopbouw en herstel van de Europese economie en fabrieken. Het Marshallplan zorgde ook voor een wederzijds en gemeenschappelijk veiligheidspact, waarbij Europa bewapend werd met Amerikaanse wapens, de invloed van de Sovjet-Unie in Europa werd gestopt en de Amerikaanse nationale doelstellingen werden verwezenlijkt.

Met het uitbreken van de Koude Oorlog na de Tweede Wereldoorlog maakte de Verenigde Staten een enorme economische groei door. De oorlog bracht weer welvaart, en in de naoorlogse periode verstevigden de Verenigde Staten hun positie als het rijkste land ter wereld.

Amerika begon zijn media- en propagandaoorlog en de bewapenings- en nucleaire wedloop tijdens de Koude Oorlog. 1991 betekende echter het einde van de Koude Oorlog en de desintegratie van de Sovjeteconomie tot haar laagste economische niveau, wat leidde tot de De Perestrojka. De Amerikaanse plannen voor dominantie begonnen niet in 1991 na de val van de Sovjet-Unie, zoals onderzoekers zich wellicht herinneren. Het ontstond niet tijdens de Koude Oorlog na de Tweede Wereldoorlog. Het begon op 7 december 1941, toen Japanse strijdkrachten de Amerikaanse marinevloot in Pearl Harbor aanvielen, en de VS besloot troepen naar Europa te sturen om te landen. 

De Perestrojka gaf Amerika absolute macht over de wereld omdat er geen andere machten tegenover haar stonden, wat paste in het expansionistische beleid van Washington. Amerika was van mening dat Rusland ooit weer in de internationale arena zou terugkeren vanwege zijn capaciteiten, geschiedenis, natuurlijke hulpbronnen, militaire kracht, productiviteit en deskundigheid op velerlei gebied. Rusland zou een aantrekkelijk alternatief kunnen zijn voor degenen die de Amerikaanse hegemonie uitdagen, en Washington was zich bewust van deze dreiging.

 Daarom richtte Amerika zich op het vertragen van de Russische terugkeer in de internationale arena en de potentiële wedloop om de hegemonie in de wereld. Men ging ervan uit dat Rusland zijn economie en militaire capaciteiten pas rond 2025-2030 volledig zou hebben hersteld. Het Westen werd verrast door de vroegere terugkeer van Rusland dan was voorspeld, met een sterke economie en nieuwe bewapeningscapaciteiten die een obstakel vormden voor de westerse doelstellingen om China te onderwerpen en het unilateralisme van de VS in de wereld te handhaven.

Washington was, gezien de strategische diepgang van China, genoodzaakt Moskou eerst de vleugels af te snijden en het land te verzwakken. Rusland werd een belangrijke internationale speler en sloot enorme economische contracten met Europa, een continent waar het niveau van de energie- en handelsuitwisseling meer dan 190 miljard dollar per jaar bereikte. Rusland wist strategische betrekkingen aan te knopen met de landen van Azië, Afrika en het Midden-Oosten en was bereid terug te keren naar de internationale arena die de VS altijd als een van hun invloedssferen hebben beschouwd.

De Amerikanen dachten het Kremlin in het nauw te kunnen drijven toen de NAVO in 2008 aankondigde bereid te zijn Oekraïne en Georgië klaar te stomen om deel uit te maken van de NAVO. Deze stap zou een reactie zijn op de veiligheidsrede die president Vladimir Poetin een jaar eerder in 2007 in München hield, namelijk dat Rusland terug was en dat het unipolaire systeem niet langer aanvaardbaar is. “Niemand voelt zich veilig omdat niemand het gevoel heeft dat het internationale recht als een stenen muur is die hen zal beschermen”, zei Poetin, zinspelend op de vele oorlogen die de VS voerden en waarbij internationale wetten werden geschonden.

“Wij geloven dat de uitbreiding van de NAVO naar het oosten een vergissing is, en een ernstige ook,” vertelde Boris Jeltsin, Ruslands eerste president na de Sovjet-Unie, aan verslaggevers op een persconferentie in 1997 met de Amerikaanse president Bill Clinton in Helsinki, waar de twee een verklaring ondertekenden over wapenbeheersing. 

De VS ontdekten in Poetin een vastberaden president om de uitbreiding van de NAVO tegen te houden, die Rusland wil belegeren en confronteren met EU-VS troepen en Amerikaanse kernbommen verspreid over Europees grondgebied. Amerika heeft 150 kernbommen in Europa en Turkije, gericht op Rusland omdat Europa geen vijanden heeft en Frankrijk en het VK al kernbommen hebben. Poetin wil dat de VS zich houdt aan de mondelinge belofte die twee ministers van Buitenlandse Zaken (James Baker en Warren Christopher) aan twee Russische presidenten (Michael Gorbatsjov en Boris Jeltsin) hebben gedaan om de NAVO niet uit te breiden en het aantal NAVO-leden op 12 te houden en niet op 30, zoals nu het geval is. De haat van de Amerikaanse Democratische leiders (voornamelijk president Barack Obama,