De nucleaire deal is nog niet rijp, en Israëls bezorgdheden zijn irrelevant.

Geschreven door – Elijah J. Magnier:

Vertaald door – Francis J.

Alle Amerikaanse regeringen geven zichzelf ten onrechte krediet voor het feit dat zij ernaar streefden “het kernwapenprogramma van Iran in te dammen” dat Teheran willens en wetens niet nastreeft! In feite heeft Iran zich niet beziggehouden met een kernwapenprogramma, niet alleen vanwege de op de Sharia gebaseerde Fatwa van Groot-Ayatollah Imam Ali Khamenei, maar ook omdat het heeft bewezen dat er geen behoefte is aan kernwapens om zichzelf te verdedigen of om een vijand als Israël af te schrikken. De bevestigde raketten en drone-capaciteiten van Iran en het succes waarmee het land betrouwbare, toegewijde en ideologisch gemotiveerde bondgenoten in het Midden-Oosten heeft weten te vinden, zijn wezenlijke afschrikkingsmiddelen. Israël en de Amerikaanse strijdkrachten die delen van het Midden-Oosten bezetten, hebben de capaciteiten van Irans bondgenoten in het verleden mogen ervaren tijdens confrontaties in Libanonen Irak. Terwijl Israël schreeuwt om wat meer aandacht van de wereld te krijgen, zal de indirecte uitwisseling van signalen tussen Iran en de VS doorgaan totdat volledig aan de Iraanse eisen is voldaan of totdat de besprekingen worden opgeschort. Het zou kunnen dat het nucleaire akkoord tussen Iran en de VS is gerijpt, maar dat de tijd voor de pluk nog niet rijp is.

Vóór 2015 had Iran weinig raket- en dronecapaciteiten van dezelfde precisie en destructieve kracht die het nu ontwikkelt. Toch begreep president Barack Obama dat noch het Israëlische geschreeuw, noch de almachtige militaire bases van de VS verspreid rond Iran het Iraanse nucleaire programma konden afschrikken en Teheran’s atoomgeleerden konden verhinderen om hoogverrijkt uranium en moderne centrifuges te ontwikkelen.

De jarenlange onderhandelingen rond de “nucleaire deal”, bekend als het “Joint Comprehensive Plan of Action” (JCPOA), leidden de aandacht van de wereld, en vooral die van de VS, af van het geavanceerde raketprogramma van Iran, dat Teheran tot op ongekende hoogte had veiliggesteld. Toen president Joe Biden aantrad, geloofde hij dan ook dat de terugkeer naar het JCPOA de enige weg was. Hij dacht echter ten onrechte dat Iran de nucleaire overeenkomst onvoorwaardelijk wilde naleven en elk dictaat van de Amerikaanse regering zou aanvaarden – die zelf vier jaar geleden uit de JCPOA stapte! 

Het duurde enige tijd voordat de regering-Biden zich realiseerde dat de nieuwe Iraanse president Ibrahim Raisi zich inzette voor het JCPOA onder Iraanse voorwaarden, maar geen haast had met het ondertekenen van een deal die niet overeenkwam met de Iraanse nationale veiligheid. Raisi stond zijn minister van Buitenlandse Zaken Hussein Amir Abdollahiyan toe om vijf maanden na zijn benoeming de besprekingen in Wenen aan te vatten, waardoor alle westerse verwachtingen uit hun evenwicht werden gebracht. Sayyed Raisi liet er geen twijfel over bestaan dat hij “nooit hoop heeft gevestigd” op de besprekingen in Wenen.

Voorts heeft Iran een mechanisme ingesteld om te voorkomen dat een regering een unilateraal besluit neemt met betrekking tot het sluiten van het JCPOA door de Majlis (het parlement) de bevoegdheid te geven het nucleaire akkoord goed te keuren vóór de ondertekening ervan. Er waren genoeg aanwijzingen voor het Westen dat Iran de hernieuwde toezegging van de VS zonder garanties niet zou vertrouwen als gevolg van de Europese passiviteit en de Amerikaanse sancties in 2018, toen Donald Trump de deal schrapte. Als het Westen wil voorkomen dat Iran een kernbom in bezit krijgt – die Iran nooit heeft gemaakt – moet het zich neerleggen bij de eisen van Iran, vooral omdat het de VS zijn, en zeker niet Iran, die zich onbetrouwbaar hebben getoond.

De Amerikaanse president Joe Biden nam contact op met Europese leiders in Berlijn, Parijs en Londen, als een stap die werd beschouwd als een voorbode van tastbare vooruitgang in het nucleaire akkoord. Een ander positief teken kwam naar voren uit de Israëlische woede dat zij zich ” niet bezorgd maken als het nucleaire akkoord wordt ondertekend,” waarmee zij insinueerden dat zij Iran zouden kunnen aanvallen. Israël gelooft wellicht dat de wereld enige aandacht kan schenken aan zijn voortdurende geschreeuw. Tel Aviv begrijpt dat zijn vijanden – Iran en zijn bondgenoten – een dwingend afschrikkingsvermogen hebben bereikt en dat de Israëlische dreiging geen geloofwaardigheid meer heeft.

De Europese bemiddelaar Josep Borrell bevestigde dat de Iraanse voorstellen “redelijk” zijn. Toch lijkt de mening van de Europese functionarissen in de ogen van de Amerikaanse regering weinig te tellen, aangezien Europa een passief-positieve rol heeft aangenomen ten aanzien van de Iraanse voorstellen. De besprekingen tussen de VS en Iran lijken verdere indirecte besprekingen over opgeschorte kwesties noodzakelijk te maken.

Na de uitwisseling tussen de Iraanse regering en het laatste antwoord van de Amerikaanse regering is het echter onvermijdelijk dat meer berichtuitwisselingen kunnen worden verwacht wegens het ontbreken van de door Iran gevraagde voldoende garanties. De onderhandelingsdeur is nooit gesloten voor diplomatie zolang de twee partijen met elkaar praten en geleidelijk vooruitgang boeken op weg naar de herinvoering van het JCPOA. Niettegenstaande de agressieve houding van de VS tegenover Iran sinds 2018, blijft Teheran blijk geven van zijn wil om de ogen van het Westen niet te sluiten voor zijn nucleaire programma. Het schakelt niet alle resterende 40 camera’s met satellietverbinding van de IAEA uit of verhindert de IAEA-inspecteurs niet zijn nucleaire sites te bezoeken.

De VS hebben geen andere middelen dan de IAEA-inspecteurs en de satellietcamera’s die in de nucleaire sites van Iran zijn geïnstalleerd om de geavanceerde nucleaire technologie te controleren. Teheran is echter in een goede positie om de toegang van de IAEA te verhinderen en heeft in het verleden tientallen camera’s uitgeschakeld als reactie op de VS-Israël sabotage en illegale terreurdaden in Iran. Meer dan 20% van het totale nucleaire toezicht van het IAEA is gewijd aan Iran, dat slechts 2% van de atoomactiviteit en het atoomvermogen van de wereld bezit. Hieruit blijkt hoe flexibel en transparant Iran is en hoe bezorgd het Westen is over de Iraanse nucleaire ontwikkeling.

Bovendien blijven de VS terugkomen op het oude verhaal van de aanwezigheid van “drie geheime Iraanse nucleaire sites” om Iran een poot uit te draaien of als pressiemiddel te gebruiken. Iran heeft geweigerd om zijn invloedssferen in het Midden-Oosten aan te passen als onderdeel van de nucleaire besprekingen. In plaats daarvan heeft het eerder zijn bereidheid uitgesproken om zijn aanwezigheid en de aanwezigheid van de Amerikaanse strijdkrachten in het Midden-Oosten en zijn bases in verschillende landen rond Iran te bespreken. Teheran is bereid over zijn rol te praten wanneer de VS bereid is zijn verwoestende rol in het Midden-Oosten (Irak, Syrië, Libanon en Jemen) en de totale terugtrekking uit de regio op tafel te leggen.

Iran heeft de onderhandelingen over zijn precieze strategische raketten en bewapende drones, die het de afgelopen decennia heeft ontwikkeld, met succes geblokkeerd. Dit heeft Israël woedend gemaakt, dat Iran niet rechtstreeks kan aanvallen zonder de volledige medewerking en oorlogsbereidheid van de VS. De Iraanse precisieraketten kunnen elk doel raken in Israël, waar het binnenlandse front kwetsbaar bleek tijdens drie dagen van gevechten met de “Palestijnse Islamitische Jihad”. Twee jaar geleden trok Israël zijn troepen gedurende acht maanden terug van de grens met Libanon na het dreigement van de Libanese Hezbollah om vergeldingsmaatregelen te nemen tegen het doden van een Hezbollah militant in Syrië. Een rechtstreekse Israëlische confrontatie met Iran zou op meerdere fronten de deuren van de hel openen in het Midden-Oosten. Iran heeft zijn bondgenoten royaal uitgerust met adequate precisieraketten, drones, anti-scheepsraketten en veel oorlogservaring. Alleen met deze middelen kan Israël worden geconfronteerd, dat niet langer in een positie verkeert om Iran of zijn bondgenoten uit te dagen. 

In de afgelopen weken heeft de Libanese Hezbollah gedreigd een oorlog tegen Israël te beginnen doordat zij gas en olie willen boren uit het betwiste zeegebied. Israël vindt het moeilijk om aan de eis van Hezbollah toe te geven zonder schade toe te brengen aan de huidige regering die in de komende maanden binnenlandse verkiezingen zal houden. De confrontatie met Iran is een andere zaak, waarbij Israël moet rekenen houden met een verwoestende oorlog zoals het nog nooit heeft meegemaakt.

Iran maakt zich geen zorgen over Israël of de militaire capaciteiten van de VS. Teheran heeft geen enkele concessie gedaan en onderhandelt vanuit een machtspositie, terwijl het Westen de terugkeer van Iran op de energiemarkten eist met zijn 2,5 miljoen vaten per dag. De westerse sancties tegen Rusland hebben geleid tot een stijging van de olieprijzen, die in de afgelopen maanden varieerden van 140 dollar per vat op hun hoogtepunt tot 100 dollar per vat in de laatste week van augustus, een prijs die de westerse schatkist van energie-importerende landen heeft leeggehaald.

Het is niet langer verrassend om de inflatiecijfers in Iran te zien oplopen tot 41,5 procent na 43 jaar sancties, wanneer de rest van de wereld evenzeer lijdt. De inflatie in de rijke, van sancties gevrijwaarde landen van de Europese Gemeenschap varieerde van 9,8 tot 21,3 procent (Letland), en het inflatieniveau in de landen van de Noord-Atlantische Verdragsorganisatie (NAVO) bereikte 79,8 procent (Turkije). Tegelijkertijd stegen de energieprijzen in Europa van 39,7 procent tot 42 procent. Dit betekent dat de sancties van de VS zich tegen hun bedenkers keren en niet langer landen en regeringen ertoe kunnen aanzetten zich te onderwerpen aan het beleid van de hegemonie van de VS. De beste voorbeelden zijn Cuba, Iran en Venezuela, die zich decennialang tegen de Amerikaanse overheersing hebben verzet.

Naast zijn raketprogramma heeft Iran opmerkelijke vooruitgang geboekt op nucleair gebied en generaties atoomgeleerden voortgebracht, ondanks de moorden op verschillende van zijn atoomgeleerden, waarvan Mohsen Fakhrizadeh de laatste is. Het land heeft zeer geavanceerde nucleaire kennis verworven, voornamelijk op het gebied van de productie van speciale splijtstoffen en verrijkt uranium van 5% tot 60%. Iran heeft centrifuges ontwikkeld van de eerste generatie die in het kader van het JCPOA is toegestaan, tot de zesde en de negende generatie onder de strengste westerse sancties. Het Iraanse nucleaire programma is onderworpen aan militaire en cybersabotageoperaties en aan strikte internationale controle, zonder dat de Iraanse capaciteiten op diverse strategische gebieden werden afgeremd. Geen enkele toekomstige overeenkomst kan het niveau van geavanceerde technologie op nucleair gebied dat Iran heeft bereikt, verlagen.

Iran zegt dat het nucleaire akkoord pas voltooid is wanneer het ondertekend is en dat de sfeer van optimisme of pessimisme buiten beschouwing moet worden gelaten. Bijgevolg zal de dag van de aankomst van de ministers van Buitenlandse Zaken van Iran, Hossein Amir Abdollahian, en de VS, Anthony Blinken, de dag zijn waarop het akkoord wordt ondertekend en gesloten. De verwachte datum van de bijeenkomst is echter nog niet vastgesteld, en er zijn verdere onderhandelingen nodig om de nucleaire overeenkomst te “oogsten”, ondanks het feit dat deze een stadium van bijna-volwassenheid heeft bereikt. Intussen gaat Iran door met zijn oriëntatie en consolideert het zijn capaciteiten en bondgenootschappen in West-, Centraal- en Zuid-Azië. 

Iran wil Israël afschrikken en verwerpt de dominantie van de VS. De Iraanse regering zal niet eindeloos onderhandelen met de Amerikaanse regering, zelfs indien de Iraanse economie baat zou hebben bij de opheffing van alle sancties. De Iraanse tolerantie is niet grenzeloos, en Iran houdt de optie open om op een bepaald moment zijn deuren te sluiten.