Geschreven door – Elijah J. Magnier:
Vertaald door – Francis J.
Een belangrijk deel van de wereldbevolking vraagt zich af waarom Europa, ondanks de zware financiële verliezen die de Europese bevolking moeten incasseren, de VS onvoorwaardelijk steunt in hun oorlog tegen Rusland op Oekraïens grondgebied. Onder president Joe Biden heeft de huidige Amerikaanse regering haar beleid aan de meeste landen opgelegd, terwijl zijn voorganger op het oude continent minder succesvol was. De voormalige Amerikaanse president Donald Trump slaagde er niet in de Duitse bondskanselier Angela Merkel ervan te overtuigen de Russische gaspijpleiding “Nord Stream-2” af te sluiten. Tegelijkertijd bereidde Frankrijk de Europese grond voor om de rol van de Noord-Atlantische Verdragsorganisatie (NAVO) te beëindigen en riep het op om een Europees leger op te richten. Wilden de VS de confrontatie met Rusland aangaan; hoe en waarom gaf Europa, in weerwil van het belang van de voedsel- en energiezekerheid van het Europese continent, zijn soevereine politieke beslissing op ten gunste van Washington?
Er zijn verschillende redenen waarom Europa de kant van Washington koos in zijn verwoestende oorlog tegen Rusland, die de kern van het Europese continent treft. De belangrijkste vragen blijven echter onbeantwoord: Hoe lang kan Europa de sancties tegen Rusland in stand houden en de gevolgen van het boemerangeffect dragen? Europa kan het “America First”-beleid niet volhouden, maar zal wellicht niet lang wachten om over te schakelen op een “Europe First”-beleid. Duitsland betaalt als eerste een zware prijs. Energiereus Uniper onthulde een record nettoverlies van 40 miljard dollar naar aanleiding van het Europese besluit om de invoer van gas naar het continent stop te zetten.
Door zijn capaciteiten en financiële macht te overschatten, meent Europa belangrijker te zijn dan Rusland en is het niet in staat de zorgen van de Russische president Vladimir Poetin ter harte te nemen. Europa projecteert zijn voorwaarden en behoeften op Rusland in plaats van een gelijkwaardig partnerschap aan te gaan en met Moskou te onderhandelen. Door Rusland als gelijkwaardige partner te negeren zien de Europeanen de situatie niet zoals die is en lopen zij achter de Amerikaanse – en niet de Europese – belangen aan. De buitenproportionele reactie van de Europese leiders (het opleggen van harde sancties die in de eerste plaats Europa zelf treffen) wordt gevoed door een kolonialistische ideologie, die denkt dat het Europese continent belangrijker is dan Rusland. Europa heeft echter een almachtige financiële macht, maar is sterk afhankelijk van ontbrekende natuurlijke hulpbronnen.
Europa gelooft dat het een fout had gemaakt door al zijn energiebehoeftige eieren in de Russische mand te leggen. Het probleem met dit verhaal is echter dat het onjuist is. Rusland heeft nooit gezegd dat het de gasstroom zou stopzetten omdat het de honderden miljarden nodig heeft die Europa jaarlijks betaalt voor Russische energie en natuurlijke hulpbronnen. Het Witte Huis – niet Moskou – kondigde de beslissing aan om de miljardenkostende Russisch-Duitse Nord Stream 2 gaspijpleiding op te schorten. Een paar maanden later ontstond de echte paniek op de energiemarkt en een ernstig gastekort in Europa toen de landen van de Europese Unie aankondigden geen gas meer te zullen kopen van Rusland. Bovendien werd de Russische Nord Stream 1 onder de Baltische Zee gesaboteerd, waardoor de weg voor de Europese leiders werd afgesneden om opnieuw zaken te doen met Moskou op het gebied van energie. Meer dan 12 Europese landen, waaronder EU- en NAVO-leden, profiteren nog steeds van Russisch gas en zijn ervan afhankelijk (tussen 100% en 60%), zonder rekening te houden met de sancties van de VS en de EU.
President Vladimir Poetin heeft Europa aangeboden gas uit Turkije te kopen via de Russische pijpleiding Turkstream als het continent bereid is het ernstige gastekort deze winter te verminderen. Dit aanbod viel in dovemansoren en verschillende Europese leiders hielden vast aan hun zelfvernietigende sancties en kondigden trots aan dat zij minder afhankelijk zouden worden van Russisch gas. Deze leiders hebben besloten veel duurder gas te kopen uit de VS, Noorwegen, Algerije, Kazachstan en andere bronnen en hun burgers in een zware inflatie te storten voor een doel dat niet is bereikt: de Russische economie lamleggen.
Het Internationaal Energieagentschap heeft gewaarschuwd dat Europa volgende zomer een tekort van 30 miljard kubieke meter gas zou kunnen oplopen. Het zou dus onmiddellijk actie moeten ondernemen vóór de winter van 2023-2024. Dat kan alleen als Europa een einde maakt aan de repercussies van het steunen van het beleid en de dominantie van de VS. Europa kan de banden met Rusland weer enigszins aanhalen. Toch kan het de meest schadelijke sancties tegen de Europese bevolking opheffen als Rusland er genoegen mee neemt “alleen zaken te doen” met het continent. De oorlog in Oekraïne is van Amerika, niet van Europa. De Europese leiders geloven en gedragen zich echter anders.
Subscribe to get access
Read more of this content when you subscribe today.
Het lijdt weinig twijfel dat de oorlog tussen Rusland en de VS al op een confrontatie afstevende toen Moskou uit zijn diepe slaap kwam, die duurde van 1991 tot 2015. Dat was toen president Vladimir Poetin besloot de enige toegang die de Russische zeemacht heeft tot de warme wateren van de Middellandse Zee in Tartous, Syrië, te verdedigen.
Syrische militanten – gesteund door tientallen Arabieren en westerse landen, waaronder veel leden van de NAVO-staten – hadden hun voornemen bevestigd om Rusland te verdrijven na de val van het regime in Damascus in de oorlog die in 2011 begon en meer dan tien jaar aansleepte. Dit uitdrukkelijke voornemen zette Rusland en Iran ertoe aan gemeenschappelijke doelstellingen te vinden, samen te werken om de opdeling van de Levant te voorkomen, en een “nieuw Midden-Oosten” te creëren waarvoor de Amerikaanse regeringen de weg hebben gebaand. De Russisch-Iraanse samenwerking bedierf het plan van Washington, dat in Rusland een toenemende bedreiging voor zijn plannen en dominantie zag.
Toen Washington echter dacht dat Moskou zijn troepen uit Syrië wilde verwijderen, aarzelde Rusland niet om met de VS te onderhandelen over het lot van de Syrische president Bashar al-Assad. Het was het niet oneens met zijn aftreden. Aan de andere kant heeft Teheran zich opgeworpen als een bolwerk tegen elke Russisch-Amerikaanse samenwerking en Washington – in het voordeel van Assad – die elke serieuze Russische samenwerking om de oorlog te beëindigen afwijst.
President Donald Trump, die een niet-vijandige relatie met president Poetin had, kon de militaire steun van de VS en de NAVO aan Oekraïne niet tegenhouden om de weg te blijven bereiden voor een toekomstige confrontatie. De Amerikaanse steun aan Oekraïne was gepland, vanaf de mislukte poging om de Oekraïense regering omver te werpen in 2004 tot de succesvolle staatsgreep in 2014. Na de “Maidan-kleurrevolutie” nam de militaire steun van de VS met de jaren toe, totdat Joe Biden uiteindelijk de kans greep om een militaire confrontatie met Rusland aan te gaan, in de overtuiging dat de overwinning aan de kant van Washington zou liggen.
Het aan de macht komen van president Trump heeft de Amerikaans-Russische confrontatie alleen maar vertraagd. Daarom deed onder veel leiders in het Midden-Oosten de ronde dat president Poetin tijdens de race naar het Amerikaanse presidentschap de voorkeur gaf aan Trump boven Hillary Clinton. Het zou heel goed kunnen dat het Kremlin op de hoogte was van de oorlogszuchtige bedoelingen van de Democraten in Oekraïne.
Hoewel hij weigerde een oorlog met Moskou te beginnen, oefende president Trump maximale druk uit op Duitsland en Frankrijk. Beide Europese staten weigerden te voldoen aan de Amerikaanse eis om de toevoer van goedkope Russische energie te staken of te verminderen. Maar de druk van de voormalige Amerikaanse president bereikte nooit het niveau van een vijandige confrontatie met zijn ambtgenoot Poetin. Zo bleef het niveau van escalatie – niet de training van het Oekraïense leger die aan de oorlog voorafging – onder controle tussen Rusland en de VS.
Tijdens zijn officiële ambtstermijn als vicepresident onder Barack Obama stond Biden in direct contact met het Oekraïnebeleid, reisde hij naar Kiev en volgde hij de laatste ontwikkelingen op de voet op. Toen president Joe Biden aantrad als president heeft hij echter de prioriteiten van zijn regering bijgesteld door het Midden-Oosten op een laag pitje te zetten en Oekraïne bovenaan de agenda te plaatsen.
Biden wilde het opnemen tegen Poetin om twee vliegen in één klap te slaan, Rusland en China, en een krachtige boodschap af te geven aan elk land dat het unilateralisme van de VS uitdaagde, inclusief Europa. De Amerikaanse minister van Defensie Lloyd Austin zei dat China de enige concurrent is die de wereld (gecreëerd en gevormd door de VS) opnieuw kan hervormen. Austin beschouwde Rusland als een “ernstig risico” en zei dat China en Rusland naar elkaar toe groeien. Dit wijst op de langetermijndoelstellingen van de VS om hun unilateralisme te beschermen, zij het zonder garantie op succes.
De VS versnelden hun militaire samenwerking met Oekraïne, waarbij Kiev voorzien werd van westerse wapens en geïntegreerd werd in hun anti-Russische ideologie als voorbereiding op de aansluiting van Kiev bij de NAVO. Oekraïne was van plan achter het Westen aan te lopen en zich volledig van Rusland te distantiëren. Kiev gelooft dat zijn plaats in het Westen is en was bereid Rusland uit te dagen; het weigert neutraal te blijven en is bereid een zware prijs te betalen, indien nodig, om toe te treden tot de NAVO en de Europese Unie. Per slot van rekening is de NAVO een militaire organisatie die is opgericht om de Sovjet-Unie het hoofd te bieden en die zich na de val van de Sovjets verder heeft uitgebreid. De twaalf NAVO-leden die in 1991 werden opgericht om het op te nemen tegen Moskou, werden er dertig na de val van de Sovjet-Unie. De NAVO breidt haar horizon uit tot buiten haar grenzen (Noord-Atlantische Oceaan) en haar secretaris-generaal roept de lidstaten op zich voor te bereiden op een confrontatie met China.
Rusland heeft niet voorzien dat Oekraïne vastbesloten is Moskou uit te dagen in geval van een conflict, zoals de afgelopen negen maanden is gebeurd. Washington wist dat president Poetin – die in 2007 tijdens de Veiligheidsconferentie van München zijn bezorgdheid uitte over de toenadering tussen de NAVO en Oekraïne – niet zou zwijgen. De NAVO provoceerde Rusland in 2009 door meer leden toe te voegen aan haar Noord-Atlantische Verdragsorganisatie.
Toen Poetin zich klaar voelde om de nationale veiligheid van Rusland te verdedigen, en na meerdere ultimatums, keerde Washington hem de rug toe. Rusland begon in april 2021, tien maanden voor de aankondiging van de strijd, tienduizenden soldaten aan de Oekraïense grens te verzamelen. Poetin wilde dat de wereld zou beseffen hoe serieus hij een oorlog zou voeren als die hem zou worden opgelegd.
Amerika had slechts twee opties: de eerste was dat Poetin geen oorlog met Oekraïne zou voeren. Deze optie houdt in dat Kiev zich zou aansluiten bij de NAVO en zich zou beschermd voelen onder met het artikel vijf van het handvest van de alliantie, waarin staat dat alle NAVO-landen hun leden zullen verdedigen als ze worden aangevallen. Dit zou ertoe geleid hebben dat Amerika kernbommen op Oekraïens grondgebied zou inzetten. De NAVO heeft al 150-200 Amerikaanse kernbommen ingezet op Amerikaanse luchtmachtbases op het grondgebied van haar leden en waar over de VS de enigen zijn die er controle over hebben.
De tweede optie was de oorlog, die de Amerikaanse president dacht te winnen, zoals hij de leiders van de landen van de Europese Unie meedeelde. De Hongaarse premier Viktor Orban, lid van de NAVO en de Europese Unie, zei dat president Biden Europa had verteld dat “president Vladimir Poetin niet aan de macht zal blijven”. Orban zei dat de VS geloofden dat zij Rusland zouden verslaan en dat de economie van dat land in slechts enkele maanden op de knieën kon worden gedwongen.
De Hongaarse premier sprak zich openlijk uit tegen het mislukte plan van de VS en voegde eraan toe dat “als Angela Merkel en Donald Trump aan de macht waren, er geen oorlog in Oekraïne zou zijn. En wie gelooft dat de oorlog zal eindigen door gesprekken tussen Oekraïne en Rusland, leeft niet in deze wereld”, benadrukte hij. Orban doelde op de noodzaak dat de VS (niet Oekraïne) en Rusland aan de onderhandelingstafel gaan zitten om de oorlog te beëindigen.
De strijd is nog niet gestreden, en de val van Poetin en de overwinning van het Westen lijken veraf. Europa geloofde daar anders in en wilde niet verstoken blijven van de Amerikaanse “oorlogsbuit” en het gegarandeerd succes. De coördinator van buitenlandse zaken van de EU, Josep Borrell, is van mening dat “Europa als een prachtige tuin is en de rest van de wereld een oerwoud”. De Europese leiders hebben dus nog steeds de ideologie van het kolonialisme en de overtuiging dat de wereld om Europa draait en dat de rest van de landen buiten de cirkel van beschaving en vooruitgang leeft.
Deze racistische opmerking en neiging komt voort uit Europa’s rijke geschiedenis van het stelen van rijkdommen van volkeren en continenten gedurende vele decennia. Natuurlijke hulpbronnen werden door Europese veroveraars gestolen uit Afrika, het Midden-Oosten, Azië en Latijns-Amerika. Een soortgelijke mentaliteit zet Europa ertoe aan om blindelings met de VS mee te delen in de voordelen van de “val van Rusland”, volgens hun berekeningen of misrekeningen.
Het resultaat voor Europa is tot nu toe contraproductief, en Moskou heeft onverwacht krachtig gereageerd, waardoor de Europese leiders in zware financiële schulden raken en geconfronteerd worden met een ontmanteling van de Europese industrie. Europa zal vroeg of laat manieren moeten vinden om de wijdverbreide ontevredenheid onder de bevolking over slechte levensomstandigheden, hoge inflatie en energietekorten te sussen. De Europese crisis lijkt nog maar aan het begin te staan, en er wordt alarm geslagen voor de komende jaren als het beleid van de EU-leiders ten aanzien van Rusland niet verandert.
Het wordt tijd dat het Europese continent meer oog krijgt voor de realiteit van de financiële lasten voor de bevolking. De Europese leiders beseffen misschien niet dat de beschaafde wereld zich niet alleen binnen haar muren bevindt. Toch hebben die andere continenten oude beschavingen, natuurlijke hulpbronnen en alternatieven om andere partners te kiezen dan het Westen. Veel landen wereldwijd zijn vernietigd door tientallen jaren van westerse oorlogen en door regimewisselingen die rechtstreeks het gevolg waren van de “kleurenrevoluties” of invasies van het Westen, zoals in Cuba, Venezuela, Iran, Irak, Afghanistan, Syrië en Libanon, om er maar een paar te noemen.
Europa beseft misschien niet dat de wereld de problemen van het Westen niet langer als de problemen van de hele wereld beschouwt. De olierijke landen hebben de westerse dictaten om hun olieproductie te verhogen afgewezen en hebben deze met twee miljoen vaten per dag verminderd bij de OPEC plus, zonder rekening te houden met de harde reactie van de VS en de behoefte van Europa aan olie.
Niet-westerse landen zoals China, India, Pakistan, Brazilië, Iran, Zuid-Afrika en andere landen die tweederde van de wereldbevolking vertegenwoordigen, hebben geweigerd het beleid van het Westen en zijn “slechte gok” op het verloop van de oorlog in Oekraïne, die nu naar verwachting lang zal duren, te volgen. Europa loopt af op zijn verarming terwijl de VS bereid is het oude continent op te offeren en het als “nevenschade” te beschouwen om zijn dominantie te handhaven. Die dominantie lijkt nu ernstig in gevaar.
You must be logged in to post a comment.