Geschreven door – Elijah J. Magnier:
Vertaald door – Francis J.
De Verenigde Staten van Amerika hebben Chevron een beperkte uitgebreide vergunning voor zes maanden verleend om het oppompen van olie in Venezuela te hervatten. Dit is een essentiële stap na de aankondiging van de VS om drie miljard dollar vrij te geven van de meer dan 20 miljard dollar aan Venezolaanse fondsen die in verschillende landen bij banken en internationale instellingen zijn bevroren. Dit besluit wordt gezien als een positieve maar voorzichtige stap die in de richting gaat van de Amerikaanse belangen in de eerste plaats en de Venezolaanse belangen in de tweede plaats. Waarnemers en analisten menen dat deze maatregel van de VS misschien in de lijn ligt van de bedoelingen van de VS om Venezuela te distantiëren van Rusland, China en Iran. Zijn dit de plannen van de VS en zijn ze haalbaar?
Een hoge besluitvormer in de Venezolaanse regering die bekend is met de inhoud van de lopende onderhandelingen zei: “Venezuela heeft zijn beleid ten aanzien van zijn bondgenoten en vrienden die het hebben gesteund tijdens de jaren van illegale VS-sancties tegen het land, niet veranderd en zal dat ook niet doen. Venezuela onderhoudt uitstekende betrekkingen met Iran, Rusland, China, India, Brazilië, Cuba en andere landen. Zij zullen onze vrienden en bondgenoten blijven, of alle illegale westerse sancties nu wel of niet worden opgeheven. We hebben onze principes, en we vergeten onze vrienden niet, noch de landen die ons democratisch systeem omver probeerden te werpen.”
Venezuela onderhandelde in Mexico met de door de VS gesteunde rechtse oppositiedelegatie, wat resulteerde in een overeenkomst, waaronder het houden van presidentsverkiezingen in het land in 2024. Dit besluit werd gevolgd door de aankondiging van het Amerikaanse ministerie van Financiën om drie miljard dollar vrij te maken, te beheren door de Verenigde Naties, na een opsomming van de prioriteiten waaraan de Venezolaanse regering dat geld zal besteden. Volgens de bron zal de nadruk liggen op “de ontwikkeling van het onderwijssysteem en scholen, gezondheidszorg, elektriciteitsvoorziening, steun voor meer dan 60.000 chronisch zieken en kankerpatiënten, de verdere ontwikkeling van ziekenhuizen, het aanvullen van geneesmiddelentekorten en andere infrastructuurprojecten”.
Op zaterdag gaf het US Treasury’s Office of Foreign Assets Control een Venezolaanse algemene licentie 41 af, waardoor Chevron gedurende zes maanden de oliewinning mag hervatten. Het kantoor van het Amerikaanse ministerie van Financiën opende zijn deuren op zaterdag, een feestdag, om de vergunning af te geven. Hierbij moet echter worden opgemerkt dat Chevron slechts een klein deel van de door haar beheerde oliewinningsrechten bezit. Het merendeel van de olieproductie en -controle is in handen van de Venezolaanse staatsolie- en aardgasmaatschappij PDVSA. Daarom heeft Chevron het recht om wat wordt gewonnen in partnerschap met PDVSA te verkopen en de olie te verkopen aan de koper die een prijs biedt die in overeenstemming is met de internationale prijzen.
Het heeft allemaal met olie te maken. Het Westen beschouwt Venezuela sinds 2017 als geregeerd door een dictator. President Trump legde het land harde sancties op. Deze Amerikaanse classificatie van Venezuela en het gebruik van Washingtons favoriete wapen van mensenrechten zijn plotseling verdwenen – vanwege de behoefte aan olie. Plotseling wordt de “president-dissident” Juan Guaido, door het Westen lang aangeprezen als alternatieve marionettenpresident, niet langer erkend als interim-president van Venezuela sinds hij zijn positie als parlementsvoorzitter verloor en na het mislukken van de kleurenrevolutie.Het lijdt geen twijfel dat de promotie van Juan Guaido als president de doelstellingen van de VS om de bevolking tegen hun leiders op te zetten, de Venezolaanse economie te wurgen en de Venezolaanse fondsen in beslag te nemen, niet heeft bereikt. Deze fondsen van meer dan 20 miljard dollar zijn afkomstig van olie, ijzer, aluminium en andere inkomsten die de staat en de particuliere sector niet kunnen teruggeven en de Venezolaanse economie niet kunnen ondersteunen als gevolg van de Amerikaanse sancties. Bovendien heeft het VK illegaal beslag gelegd op Venezolaans goud, geschat op ongeveer twee miljard dollar. Alle VS-EU-sancties werden eenzijdig opgelegd zonder goedkeuring van de Verenigde Naties en
Subscribe to get access
Read more of this content when you subscribe today.
veroorzaakten een inkomstenverlies van meer dan 20 miljard dollar voor de Venezolaanse staat. Hieruit blijkt hoe westerse sancties altijd in de eerste plaats de bevolking treffen, vergelijkbaar met de Amerikaanse sancties tegen Cuba, Syrië, Libanon en Iran. Het Westen heeft ook een deel van het geld van Venezuela weggesluisd naar de oppositie, die ondanks het Amerikaanse beleid van regimewisseling haar zaak heeft verloren. Maar Caracas zal niet onderhandelen over de besteding van de geconfisqueerde staatsgelden die het Westen illegaal heeft weggesluisd voor zijn politieke doelen.
President Nicolás Maduro hield de laatste parlementsverkiezingen in 2020 en de regionale verkiezingen in 2021 om aan de in Caracas aanwezige internationale waarnemers de transparantie en eerlijkheid van de verkiezingen te bewijzen. Maar na de resultaten die ten minste 18 van de 23 regionale gouvernementen voor de regeringspartij bevestigden, bleef het Westen hardnekkig weigeren zijn nederlaag tegenover de keuze van het volk te erkennen. Het (mislukte) doel is om het bewind van president Maduro te ondermijnen, hem te onderwerpen en hem in het Amerikaanse “huis van gehoorzaamheid” te brengen.
Washington botste met Nicolas Maduro, die niet alleen in de voetsporen trad van zijn voorganger, Hugo Chavez, maar ook vasthield aan de principes van de “bevrijder” Simón Bolívar, die streed voor de onafhankelijkheid van Venezuela en Latijns-Amerika van het Spaanse kolonialisme streed. En hier is de Venezolaanse president loyaal aan zijn internationale bondgenoten die zijn land steunden om voet bij stuk te houden en de confrontatie aan te gaan met de Amerikaanse dominante positie over de rijke natuurlijke hulpbronnen van Venezuela. Maduro regeert zijn volk volgens de beginselen en grondslagen van de Bolivariaanse revolutie waarop de “Tierra de Gracia” (Land van Genade – Venezuela’s bijnaam) is gebouwd, zoals Christoffel Columbus het noemde toen hij er in 1498 aan land ging.
Ongetwijfeld is het nieuwe standpunt van de VS een cruciale positieve stap terug, zonder dat dit noodzakelijkerwijs leidt tot de opheffing van de illegale sancties die door president Donald Trump zijn opgelegd en door zijn opvolger Joe Biden worden gehandhaafd. Het is echter een overwinning voor het beleid van de Venezolaanse president om toe te geven aan de diplomatie, zoals hij tijdens de COP 27 deed bij het handen schudden met de Franse president Emmanuel Macron, die net zoals de rest van de EU en de VS Caracas sancties had opgelegd. Deze gebeurtenissen vinden duidelijk plaats op een moment dat het Westen Venezolaanse olie nodig heeft.
De terugkeer van Chevron naar Venezuela dekt ongeveer 200.000 vaten van de dagelijkse behoefte van Amerika. Dit cijfer wordt beschouwd als een klein deel van de oliecapaciteit van Venezuela, dat ondanks de sancties ongeveer een miljoen vaten per dag heeft kunnen exporteren, volgens betrouwbare Venezolaanse diplomatieke bronnen. De VS proberen de maatregel af te schilderen als een overwinning voor hun economie en Chevron, maar de realiteit is anders.
Venezuela zal zijn vrienden niet verkopen in ruil voor de terugkeer van Chevron naar Caracas. Deze terugkeer dient het belang van Amerika om de confrontatie met Rusland aan te gaan en een alternatief te vinden voor de geïmporteerde Russische olie of een deel daarvan. De VS importeerde dagelijks ongeveer 700.000 vaten uit Moskou en hoopte het tekort aan te vullen door de oliestroom uit Venezuela en Irak. Wat Washington heeft gedaan, weerspiegelt zijn onvermogen om de OPEC+-landen ervan te overtuigen hun besluit om de productie met twee miljoen vaten per dag te verlagen, terug te draaien.
President Nicolás Maduro, die afhankelijk is van Cuba, Rusland, Iran en China om de economie van het land draaiende te houden, heeft gezegevierd. Andere landen in Latijns-Amerika nemen geleidelijk aan afstand van de Amerikaanse hegemonie. Zij treden in de voetsporen van Venezuela en Cuba (zoals Mexico, Colombia, El Salvador, Honduras en Brazilië). De uitdaging voor de VS-hegemonie is besmettelijk en beperkt zich niet tot de landen in het Midden-Oosten of Iran, Rusland en China. Zij reikt ook tot in de achtertuin van de VS, wat erop wijst dat Washington eens te meer niet in staat is de harten en geesten van de mensen te winnen, zelfs wanneer zij hetzelfde continent delen.
Het buitenlands beleid van de VS ten aanzien van Latijns-Amerika in de 19e eeuw was erop gericht de Europese economische invloed, macht en territoriale expansie uit te sluiten en te vervangen door de machtige VS-bedrijven. Deze doelstellingen werden uitgedrukt in het No Transfer Principle (1811) en de Monroe Doctrine (1823) waar president Donald Trump zich onlangs op beriep en die Washington in staat stelden te interveniëren in elke natie ten zuiden van haar grenzen om de VS invloed te handhaven. Bovendien was buitenlandse interventie aanvaardbaar zolang de VS in de achtertuin van het Amerikaanse continent ingreep. Deze tijden zijn voorbij en Latijns-Amerika, samen met vele andere landen wereldwijd, zijn zich bewust van de schadelijke militaire en economische interventie van de VS (voornamelijk in het Midden-Oosten) om bevolkingsgroepen te onderwerpen die haar hegemonie weigeren. De kring van anti-VS hegemonie groeit ongetwijfeld.
You must be logged in to post a comment.