Geschreven door – Elijah J. Magnier:
Vertaald door – Francis J.
Rusland is agressief bezig met zijn bemiddeling tussen Damascus, de SDF Koerden en Turkije om Ankara ervan te overtuigen de escalatie te temperen en het te weerhouden een grote militaire aanval in Noord-Syrië uit te voeren. Alle inspanningen hebben echter nog niet tot voldoende compromissen geleid, ondanks de aankondiging van de VS dat zij tegen elke Turkse aanval zijn. Het standpunt van de VS was in feite een timide verklaring die hun Koerdische bondgenoten boos maakte en zeker president Recep Tayyip Erdogan niet overtuigde, die zijn kaarten handig inzet in meerdere binnenlandse en buitenlandse richtingen en nog niet helemaal klaar is voor de grondoperatie.
President Erdogan investeert zijn politieke manoeuvres om munt te slaan uit de presidentsverkiezingen van juni 2023, nu de inflatie met 84,4 procent (tegen 85,5 procent vorige maand) het hoogste niveau in 24 jaar heeft bereikt. De Turkse bevolking is enorm ontevreden over de stijgende prijzen van eerste levensbehoeften en de verslechterende leefsituatie.
Bovendien ziet president Erdogan onvermijdelijk niet graag veel Turkse soldaten in lijkzakken naar huis terugkeren vóór de presidentsverkiezingen. Elke militaire operatie – hoe succesvol ook – leidt immers onvermijdelijk tot slachtoffers in het eigen leger. De geografische winst komt hem dan ook weinig van pas in zijn komende verkiezingsstrijd. Bovendien kunnen de Turkse menselijke verliezen zijn kansen om van zijn tegenstanders te winnen enigszins verzwakken wanneer van binnenuit Turkse stemmen opgaan over de noodzaak om de escalatie met Irak en Syrië te verminderen. Veel Turkse politici moedigen de mogelijkheid aan dat Erdogan een ontmoeting heeft met president Bashar Al-Assad om de oorlogen aan de Turkse grenzen te beëindigen en de ontheemde Syriërs (4 miljoen in Turkije) terug te sturen naar hun land om de economische last te verlichten.
In de internationale arena speelt Ankara een unieke strategische rol tussen Oekraïne en Rusland, omdat het de schakel is tussen de (tot dusverre mislukte) pogingen om de escalatie te verminderen, de uitvoer van Oekraïens graan naar de wereld mogelijk te maken en de spanning in de Zwarte Zee weg te nemen. Turkije speelt ook een rol bij de Russische en Iraanse economische openstelling voor de wereld, ondanks de westerse sancties tegen de twee landen, waarbij Ankara zelf geen last heeft van de westerse sancties.
Ankara voorkomt ook de toestroom van grote aantallen migranten uit het Midden-Oosten naar Europa. Bovendien heeft het op grond van zijn lidmaatschap van de Noord-Atlantische Verdragsorganisatie – de NAVO – het laatste woord over de toelating van nieuwe leden als alle andere landen ermee instemmen. Daarom wil Amerika Turkije niet boos maken en verwacht het dat het het lidmaatschap van Finland en Zweden in de NAVO zal steunen. Daarnaast hoopt Amerika dat president Erdogan niet de grote militaire stok gebruikt tegen de Amerikaans-Koerdische bondgenoten in Noord-Syrië of in ieder geval afziet van disproportioneel militair geweld.
Subscribe to get access
Read more of this content when you subscribe today.
Washington heeft aangekondigd dat het tegen elke omvangrijke Turkse militaire operatie binnen Syrisch grondgebied is en niet instemt met het verzoek van Ankara om op kosten van de VS en zijn NAVO-bondgenoten een bufferzone van 32 kilometer diep langs de Syrische grens in te stellen. Bij wijze van preventieve maatregel hebben de in het noordoosten van Syrië gestationeerde Amerikaanse bezettingstroepen echter de routinematige gezamenlijke patrouilles met de Koerdische milities teruggebracht van 15 tot 4 om mogelijke collaterale schade door Turkse aanvallen te voorkomen.
Tot dusver heeft Washington de ogen gesloten voor meer dan 400 (vierhonderd) Turkse aanvallen op doelen van Koerdische milities sinds het begin van de militaire operatie “Klauwzwaard” op 20 november jongstleden. Bijgevolg heeft het de woede van zijn Koerdische bondgenoten aangewakkerd, die het kwalijk nemen dat Washington hen in de steek heeft gelaten of niet genoeg doet om de voortdurende Turkse dreiging en de dagelijkse bombardementen een halt toe te roepen. Turkije vecht immers tegen de Syrische tak van de Koerdische Volksbeschermingseenheden, in Syrië bekend als de SDF, die nog steeds op de Amerikaans-EU-Turkse terreurlijst staat.
De Turkse drone-aanvallen zijn niet alleen gericht op statische Koerdische militaire posities, maar ook op individuele Koerdische leiders, en op olie- en gasvoorraden en raffinage, beschouwd als enorme hulpbronnen die de Syrische Koerden miljoenen dollars per maand opleveren.
De Syrische minister van Olie en Minerale Hulpbronnen, Bassam Tohme, bevestigde: “de Turkse luchtaanvallen hebben ernstige schade toegebracht aan de oliefaciliteiten, de productie van binnenlands gas stilgelegd, de elektriciteitscentrales van Hasakah lamgelegd, de elektriciteitsnetwerken getroffen en aanzienlijke milieuvervuiling veroorzaakt.” Hij benadrukte dat “Syrië’s olieverliezen tot nu toe 91,5 miljard dollar bedroegen.
Vóór 2011 werkten Royal Dutch Shell, het Franse TOTAL, India Oil and Natural Gas Corp, China National Petroleum, het Russische Gulfsands Petroleum en het Canadese Suncor in Syrië, in het noordoosten waar de belangrijkste olie- en gasvelden liggen. Canadian Energy, het Britse Petrofac, het Russische Gulfsands Petroleum en Tatneft ontgonnen vóór 2011 ongeveer 353.000 vaten per dag (200.000 in al-Hasaka en Deir-Ezzour alleen). Vandaag produceert Syrië 89.000 vaten, en Iran voorziet regelmatig in het tekort aan binnenlandse energiebehoefte.
Veel buitenlandse oliemaatschappijen trokken zich aan het begin van de oorlog terug als gevolg van de westerse sancties tegen Syrië. Degenen die hun contract met de Syrische nationale oliemaatschappij niet opschortten, beschuldigden de Koerdische strijdkrachten ervan de olie te stelen en een deel ervan te verkopen aan Damascus en Iraaks Koerdistan om het te exporteren naar Turkije of Israël. Een ander deel van de olie wordt gewonnen door de Amerikaanse Delta Crescent energy (goedgekeurd door het Pentagon) en meegenomen door de VS voor hun strijdkrachten die in Syrië en Irak zijn ingezet. De olie- en gasinkomsten zijn een van de belangrijkste redenen waarom de Koerdische militieleiding weigert de terugkeer van het Syrische bestuur naar de noordelijke provincies toe te staan. Maar Rusland geeft niet op om de lijn van de onderhandelingen tussen Qamishli en Damascus vast te houden.
De commandant van de Russische strijdkrachten in Syrië, kolonel-generaal Alexander Chayko, is maandagochtend aangekomen op de luchthaven van Qamishli en heeft gesprekken gevoerd met de Koerdische SDF (PKK)-strijdkrachten, Mazloum Abdi. Chayko wil een vervolg geven aan de onderhandelingen die Rusland jaren geleden begon en die de afgelopen twee weken werden geïntensiveerd toen de Turkse troepen de posities van de Koerdische milities in Syrië begonnen te bombarderen.
Kolonel-generaal Chayko slaagde er niet in Abdi ervan te overtuigen een gemeenschappelijke basis te bereiken en zich 32 kilometer (20 mijl) van de Turks-Syrische grenzen terug te trekken zodat het reguliere Syrische leger in de aangewezen gebieden kan worden ingezet, zoals overeengekomen in Sochi in 2019. Volgens het akkoord van Sochi zouden de Russisch-Turken regelmatig patrouilles uitvoeren om ervoor te zorgen dat er geen Koerdische milities in het gebied worden ingezet.
Maar Mazloum Abdi wil dat het Syrische leger zijn rol beperkt tot grenswachten zonder macht over het bestuur van de provincies en de inkomsten uit energie en voedsel. Turkije heeft aangekondigd dat het niet akkoord gaat met de symbolische aanwezigheid van de Damascus-troepen en dat de Koerdische milities het goedgekeurde gebied (32 km) onmiddellijk moeten verlaten. Damascus begrijpt dat het onwaarschijnlijk is dat de SDF Manbij, Tal Rifaat en Ayn al-Arab op het noordelijke platteland van Aleppo zonder slag of stoot aan de Syrische regering of de Turkse troepen zal overdragen, zelfs als dit leidt tot de nederlaag van de troepen en de controle van Turkije daarover. Dit is precies wat de Koerden in 2019 deden in het kanton Afrin, toen zij weigerden de provincie over te dragen aan Damascus en er de voorkeur aan gaven haar te evacueren toen de Turkse troepen en hun Syrische bondgenoten hen overmeesterden.
Volgens de laatste informatie uit Noord-Syrië heeft Ankara zijn Syrische bondgenoten van de strijdkrachten van “Hay’at Tahrir al-Sham” – ervaren in oorlogen en die de Turkse opmars in Noordwest-Syrië in 2019 steunden – niet gevraagd zich voor te bereiden op de grondoperatie. Dit is een tastbare aanwijzing dat de timing van de grondoperatie nog steeds niet ophanden is zoals Ankara aankondigt en dat Turkije nog steeds zijn opties overweegt zonder te stoppen met zijn luchtaanvallen met zijn geavanceerde drones. De Turkse drones richten zware schade aan bij de Koerdische milities, zoals ze dat ook deden in Libië, Oekraïne, Azerbeidzjan en zelfs in Syrië in de strijd om Idlib en omgeving twee jaar geleden tegen het Syrische leger en zijn bondgenoten.
Het lijdt geen twijfel dat president Erdogan heeft weten te excelleren in het gebruik van zijn buitenlandse troeven en tot dusver alle mogelijkheden in zijn voordeel heeft benut. De Turkse president weet dat veel machtige regionale en internationale landen zijn geopolitieke rol nodig hebben, zelfs de grootmachten die oorlog voeren om Oekraïne, de VS en Rusland. Alle betrokken hoofdrolspelers zouden graag zien dat Ankara vanuit het midden de stok vasthoudt. Door dit evenwicht te verlaten en een oorlog in Oost-Syrië te beginnen, zal Erdogan dus een bevoorrechte positie verliezen.
De Turkse president is erin geslaagd zijn rol tot het uiterste op te voeren en speelt de Koerden op de zenuwen. Afzien van de mogelijkheid van een Turkse invasie zal naar verwachting echter niet het gewenste resultaat opleveren voor de Syrische Koerdische milities, die zich vijandig blijven opstellen tegenover Turkije en hun controle over de noordoostelijke provincies niet zullen afstaan aan Damascus. De flexibiliteit van de Koerdische milities kan alleen worden verkregen wanneer de VS hun bezettingstroepen uit Syrië terugtrekken, een besluit dat geen voorzienbare vaste grond lijkt te hebben zolang president Joe Biden aan de macht is. Alle spelers zijn zich bewust van de realiteit van ieders betrokken positie. Turkije kan heel goed tevreden zijn met de resultaten tot nu toe en de bezetting van andere Syrische gebieden opgeven.
You must be logged in to post a comment.