De oorlog in Soedan zal het lot van Afrika bepalen: Een dodelijke strijd om invloed en goud

Geschreven door – Elijah J. Magnier:

Vertaald door – Fracis J.

Regionale en internationale oproepen hebben de voortdurende gevechten tussen het Soedanese leger, onder leiding van luitenant-generaal Abdel Fattah al-Burhan, en de Rapid Support Forces, onder leiding van het plaatsvervangend hoofd van de heersende Soevereiniteitsraad, luitenant-generaal Muhammad Hamdan Dagalo, bekend als Hemedti, niet kunnen stoppen. Verschillende korte staakt-het-vuren-overeenkomsten, humanitaire corridors en toezeggingen aan ziekenhuizen om de vijandelijkheden te staken, hebben niet geleid tot stopzetting van de gevechten. Het is een open oorlog tussen de bondgenoten van gisteren, die naar verwachting de vijanden van vandaag zullen worden, en die waarschijnlijk zal voortduren zelfs als de gevechten stoppen. De oplossing wordt geblokkeerd door de schaduw van twee machtige strijdende legers en milities met voldoende wapens, de nodige politieke steun en de regionale en internationale connecties om een winnaar aan te wijzen.

Geen enkel land in de regio is geïnteresseerd in aanhoudende instabiliteit in het Midden-Oosten op een moment dat er gesprekken gaande zijn om de tegenstanders van gisteren bij elkaar te brengen en de betrekkingen tussen Syrië, Iran en de Golfstaten te herstellen. Daarom hebben het Midden-Oosten en Afrika behoefte aan een onmiddellijk staakt-het-vuren, rationaliteit en respect voor de burgers. De vrees bestaat dat Sudan in een soortgelijke oorlog terechtkomt als Syrië, die al meer dan tien jaar duurt. Er bestaat ook een groot risico dat de oorlog in Sudan overslaat naar de buurlanden, met name in de onstabiele Sahel-regio van Afrika.

De Afrikaanse Unie heeft geprobeerd beide partijen in het conflict te bereiken, maar heeft nog geen doorbraak bereikt, wat duidt op een gebrek aan bereidheid bij beide partijen om de burgeroorlog te beëindigen. Gevechten om de controle over het presidentieel paleis en de luchthavens hebben verhinderd dat een vredesdelegatie uit Kenia, Zuid-Sudan en Djibouti de onveilige luchthaven van Khartoem kon bereiken. Oproepen van de Arabische Liga, de Samenwerkingsraad van de Golf, de Organisatie voor Islamitische Samenwerking, Egypte, het Koninkrijk Saudi-Arabië, de Verenigde Arabische Emiraten, de Verenigde Naties, de Europese Unie, de Verenigde Staten en Rusland om een einde te maken aan de gevechten vallen in dovemansoren. Hevige gevechten hebben verschillende delen van de hoofdstad en militaire bases in het oosten en het westen op hun grondvesten doen daveren. Tegelijkertijd zijn officiële gebouwen zoals de staatstelevisie en verschillende ministeries beschoten. Beide partijen claimen de overwinning op de ander, maar het is nog te vroeg om te zeggen welke kant de oorlog opgaat. Het is waar dat het leger beter is uitgerust, met gemechaniseerde eenheden en luchtsteun, en waarschijnlijk uiteindelijk de overhand zal hebben. Maar als de gevechten doorgaan, zullen beide troepen uitgeput raken.

Veel studenten zaten vast zonder voedsel of medische voorraden, en veel burgers ontvluchtten hun huizen nadat ze in de gevechten terecht waren gekomen, waarbij in verschillende gebieden de elektriciteit en het water werden afgesloten. De medische voorraden begonnen te slinken en sommige ziekenhuizen werden gesloten omdat ze niet meer konden functioneren. Na slechts enkele dagen van gevechten werd de situatie nog tragischer, met honderden doden en duizenden gewonden. Deze situatie vereist een tijdelijk staakt-het-vuren om de distributie van essentiële voorraden en de terugkeer van belegerde burgers naar hun huizen mogelijk te maken. Maar het zal de kern van het probleem niet oplossen. Beide partijen beschuldigen elkaar ervan strategische locaties te willen controleren. Beide beweren de democratie en de orde te herstellen en de macht over te dragen aan een burgerregering. Maar het geschil gaat veel verder dan dat.