Geen loyaliteit aan de Soedanese generaals, behalve voor zelfbestuur: Hemedti, de VAE, Rusland en Ethiopië.

Geschreven door – Elijah J. Magnier:
Vertaald door – Francis J.

De politieke situatie in Soedan blijft zeer onstabiel en onzeker nu het land worstelt met een machtsstrijd tussen zijn twee belangrijkste militairen, de generaals Muhammad Hamdan Dagalo, ook bekend als ‘Hemedti’, en Abdel-Fattah Al-Burhan, de legerleider. Hoewel beide generaals sinds de afzetting van voormalig president Omar al-Bashir een vooraanstaande rol hebben gespeeld in de Soedanese politiek, beginnen de barsten in hun relatie een gewelddadige draai te krijgen nu zij strijden om macht en invloed. Hemedti wordt ervan beschuldigd een marionet te zijn van regionale machten zoals de Verenigde Arabische Emiraten en een bondgenoot te zijn van de Libische generaal Khalifa Haftar, die de oorlog in Soedan zou aansturen. Aan de andere kant wordt Al-Burhan ervan beschuldigd zwak te zijn en niet bereid de confrontatie met regionale machten aan te gaan of een ferm standpunt in te nemen tegen zijn oude vriend en plaatsvervanger die hij bestrijdt. De groeiende invloed van Hemedti binnen het leger heeft het onbehagen van stafchef Muhammad Othman Al-Husseini over de Rapid Support Forces (RSF) verdrongen. Veel militaire officieren zouden hun ongenoegen hebben geuit over het vermeende gebrek aan vastberadenheid van al-Burhan en verwarring hebben gezaaid over de mogelijke reden voor zo’n soepele houding tegenover het hoofd van een militie (Hemedti).

Het is echter moeilijk te geloven dat Al-Burhan, een voormalige legerleider en inspecteur-generaal die de macht overnam na president Omar al-Bashir, zwak zou kunnen zijn en zich binnen de militaire instelling zou kunnen bewegen zonder een duidelijk besluit te hebben genomen. Door de rolverdeling tussen Al-Burhan en Hemedti kon de laatste aanzienlijke macht verwerven, wat de huidige onrust in het land heeft veroorzaakt.

Hemedti’s invloed en macht komen voort uit zijn positie als commandant van de Rapid Support Forces, die worden beschuldigd van het doden van burgers in Darfur en demonstranten in Khartoem. Ondanks zijn controversiële reputatie onderhoudt Hemedti nauwe banden met vele landen, waaronder de VAE, Ethiopië, Tsjaad, Libië, Rusland, Israël, Europa en de Verenigde Staten. De nauwe betrekkingen van Hemedti met deze landen, en het feit dat hij nooit op de Amerikaanse terroristenlijst heeft gestaan, wijzen erop dat hij reeds lang aanzienlijke invloed en steun van het Westen geniet.

Nog intrigerender is de aankondiging van de VN-gezant voor Soedan, Volker Perthes, dat “zelfs als de ene partij wint van de andere, hij door de internationale gemeenschap zal worden geïsoleerd”. Waarom zouden de VN en de internationale gemeenschap de overwinning van de legitieme legerleider op een militiecommandant afwijzen? Wat voor bescherming van de “internationale gemeenschap” geniet Hemedti? Dit blijven onbeantwoorde vragen, tenzij de verdeling van Soedan al op tafel ligt en Darfur wellicht op de agenda van het Westen staat om in navolging van Zuid-Soedan afgesplitst te worden. Het verdelen van het Midden-Oosten en Afrika is de afgelopen decennia de favoriete hobby van het Westen geweest.

Intussen is een relatief staakt-het-vuren overeengekomen om het lopende conflict tussen twee Soedanese generaals, Abdel Fattah Al-Burhan en Mohammad Hamdan Hemedti, te de-escaleren. Het staakt-het-vuren is het resultaat van externe druk, aangezien de twee partijen geen rechtstreekse communicatie hebben en elkaar niet kunnen ontmoeten om de machtsstrijd te beëindigen. Contacten van Saoedi-Arabië, de VS, de Verenigde Arabische Emiraten, Groot-Brittannië, Egypte en Afrikaanse staten hebben een cruciale rol gespeeld bij het verminderen van de intensiteit van het conflict, maar er is nog lang geen einde aan gekomen. Het voornaamste doel van het staakt-het-vuren is buitenlandse burgers uit de conflictgebieden terug te trekken en hen in staat te stellen veilig uit de belegerde gebieden te vertrekken.

Het besluit om geen buitenlandse burgers te doden is cruciaal, omdat dit zou kunnen leiden tot ontevredenheid of externe militaire interventie die een van de strijdende partijen zou kunnen bevoordelen boven de andere. Ook directe dreigementen van de VS om geweld te gebruiken als Amerikaanse burgers Khartoem, de hoofdstad van Soedan, niet veilig mochten verlaten vanwege de intensivering van de gevechten in de regio, droegen bij tot het staakt-het-vuren. Ondanks het staakt-het-vuren is het essentieel op te merken dat het een niet-permanent en ongedefinieerd bestand is om een einde te maken aan een oorlog tussen twee generaals die gezworen hebben de andere partij ten koste van alles te vernietigen.