Geschreven door – Elijah J. Magnier:
Vertaald door – Francis J.
Iran en Hezbollah worden geconfronteerd met een toenemend spervuur aan bedreigingen van Israël. Te midden van de verschuivende geopolitieke dynamiek heeft Iran de spanningen met Arabische staten en buurlanden als Turkmenistan, Kazachstan en Armenië gede-escaleerd. Deze strategische verschuiving is erop gericht de invloed van Teheran in belangrijke gebieden te consolideren en tegelijkertijd de anti-Amerikaanse en anti-Israëlische as in Palestina, Libanon, Syrië, Irak en Jemen te versterken.
Israël blijft echter bezorgd, vooral gezien de aandacht van de VS voor hun proxy-conflict met Rusland in Oekraïne en hun voorbereidingen op de confrontatie met China. Als gevolg daarvan heeft Israël onlangs zijn dreigementen voor een aanval op Iran opgevoerd en het potentiële risico van een aanval op Libanon en Hezbollah uitgedrukt, waardoor de vrees voor een grootschalig regionaal conflict in het Midden-Oosten wordt aangewakkerd. Generaal-majoor Aharon Haliva, het hoofd van Israëls militaire inlichtingendienst (Aman), heeft de secretaris-generaal van Hezbollah, Sayyed Hassan Nasrallah, ervan beschuldigd op het punt te staan “een fout te maken die kan leiden tot een oorlog in het Midden-Oosten”, omdat Hezbollah misschien niet alleen staat in de strijd tegen Israël.
De gewoonte van de Israëlische premier Benjamin Netanyahu om Iran luidkeels te bedreigen en te beschuldigen van het naderen van het vermogen om kernwapens te maken is niets nieuws. Netanyahu heeft dit beleid jarenlang volgehouden, ondanks de vaststelling van het Internationaal Energie Agentschap dat dergelijke beweringen ongegrond zijn. Deze retoriek is vooral gericht tot een binnenlands Israëlisch publiek dat in toenemende mate ontevreden is over de premier en zijn regering. Er zijn steeds meer oproepen geweest om Netanyahu te laten aftreden of extremistische ministers te vervangen, maar hij heeft afgezien van een dergelijke actie om te voorkomen dat zijn regering omvalt. Als gevolg daarvan neemt Netanyahu zijn toevlucht tot het creëren van crises met Palestijnse organisaties, het orkestreren van moordaanslagen en het plegen van bloedbaden tegen Palestijnse leiders en burgers, om de aandacht af te leiden van interne kwesties door zich te richten op veiligheidskwesties.
Subscribe to get access
Read more of this content when you subscribe today.
In de komende dagen zal het Internationaal Energie Agentschap naar verwachting een rapport uitbrengen over zijn toezicht op de nucleaire activiteiten van Iran. Deze ontwikkeling kan mogelijk Israëls beschuldigingen onderuit halen, maar zal de onderliggende ideologische animositeit tussen Tel Aviv en Teheran niet verlichten.
Israëls grootste zorg zijn de sporadische – zij het kleine – raketaanvallen vanuit Libanon, die dienen als een duidelijke boodschap van Hezbollah die aangeeft bereid te zijn zich zo nodig aan te sluiten bij het Palestijnse verzet. Het is echter mogelijk dat Hezbollah geen rekening houdt met andere factoren, zoals de verslechterende economische situatie van Libanon, als het gaat om optreden en reageren als één front met alle leden van de “As van Verzet”. Israël is zich terdege bewust van de wijdverbreide invloed van Iran in verschillende landen in het Midden-Oosten, wat zijn bezorgdheid nog vergroot.
Bovendien is de Israëlische regering bijzonder verontrust over de groeiende banden van Iran met landen in het Midden-Oosten, die het opvat als aanvaarding van de onaantastbare rol van Iran in de regio. Via zijn bondgenoten heeft Iran zich verzekerd van toegang tot de Straat van Hormuz, de Middellandse Zee en de Rode Zee. Door deze positionering kan Iran Israël mogelijk vanaf meerdere plaatsen aanvallen, zoals blijkt uit eerdere aanvallen op Israëlische schepen en het gebruik van drones vanuit Syrië.
Bovendien maakt de niet aflatende steun van Iran aan verzetsbewegingen in Irak, Libanon, Syrië en Jemen de bezorgdheid van Israël nog groter. De recente verklaring uit Sana’a, Jemen, waarin wordt beweerd dat zijn belangrijkste tegenstanders de Verenigde Staten en Israël zijn, terwijl het land zich bereid verklaart zich naast Palestina aan te sluiten bij de strijd tegen Tel Aviv, versterkt de eenheid van de verschillende fronten tegen Israël. Tel Aviv probeerde Iran op vele fronten te verslaan, vooral in Syrië, maar faalde dramatisch.
De recente gebeurtenissen in Syrië laten een opmerkelijke verandering zien. Syrische verzetstroepen vuurden op een Israëlische drone, wat een belangrijke reactie betekende op de waarschuwingen van Netanyahu en zijn minister van Defensie, Benny Gantz, die zwoeren dat hun dreigementen niet onbeantwoord zouden blijven. Iran is erin geslaagd in Syrië een ideologisch georiënteerde hulptroepenmacht op te richten, volledig uitgerust en getraind volgens de methodiek van de speciale troepen van Hezbollah, de “Radwan”. Deze troepenmacht is strategisch gepositioneerd langs de Libanese grens en heeft onlangs militaire manoeuvres uitgevoerd waarbij de bezetting van een Israëlische grenskolonie werd gesimuleerd.
De demonstratie onderstreept dat de volgende strijd niet beperkt zal blijven tot Libanon, met alleen een uitwisseling van raketten en drones. De strijd zou worden verplaatst naar bezet Palestina, waarbij de Radwan Special Division aanvallen uitvoert op Israëlische kolonies. Netanyahu en zijn regering, die jarenlang hebben afgezien van het richten op Hezbollahleden in Syrië en het aangaan van confrontaties langs de Libanese grens, vinden deze ontwikkeling zeer verontrustend.
Israëls stafchef, Herzi Halevi, zei dat Hezbollah was “afgeschrikt” en erkende dat de groep het strategische denken van Israël begreep. “Dit begrip moedigt Hezbollah aan om Israël uit te dagen,” zei hij. Israël is echter in zoverre afgeschrikt om op te treden tegen Hezbollah in Libanon, dat het heeft afgezien van het beschuldigen van de groep van het orkestreren van raketaanvallen – een duidelijk signaal dat Israël er niet in slaagt Hezbollah uit te dagen. Als reactie op de provocatie van Hezbollah voerde Israël luchtaanvallen uit op een verlaten bananenplantage om escalatie en vergelding door Hezbollah te voorkomen.
Netanyahu’s verbale escalatie tegen Iran viel samen met de G7-top en een bijeenkomst in Jeddah die werd bijgewoond door de Syrische president Bashar al-Assad. Deze timing suggereert een poging om aandacht te trekken, vooral gezien het feit dat Israël alleen met Amerikaanse steun een aanval op Iran zou inzetten. Israël postuleert dus dat het Iran kan aanvallen, dat de beperkingen van Tel Aviv begrijpt.
Dit sluit echter niet uit dat Iran zeker zal terugslaan, vooral gezien zijn acties in het verleden, zoals de aanval op de belangrijkste Amerikaanse militaire basis in Irak na de moord op generaal-majoor Qassem Soleimani en zijn medewerkers. Kan Israël de militaire capaciteiten van Iran effectief lamleggen door een aanval? Kan het voorkomen dat Iran effectief gebruik maakt van zijn nucleaire expertise en wetenschappelijke vooruitgang nu het uranium tot 60% zuiverheid heeft verrijkt? Er is nog een lange weg te gaan tussen dreigen met een bombardement op Iran en dat daadwerkelijk doen.
Iran heeft het feit aangekondigd dat het in het bezit is van de Khormshar-4, een strategische raket met mogelijkheid tot radarontwijking, een bereik van 2.000 km en een vernietigende capaciteit van 1.500 kg explosieven. Bovendien ontwikkelt Iran, in samenwerking met zijn machtige bondgenoten in Azië, momenteel actief geduchte supersonische raketten om zijn afschrikkingsvermogen te vergroten en elke tegenstander, ongeacht diens luchtoverwicht, effectief aan te pakken. De hypersonische raketten van Iran kunnen door geen enkel huidig systeem worden onderschept. Deze ontwikkeling benadrukt het vermogen van Iran, samen met zijn bondgenoten, om Israëls Iron Dome te omzeilen en in geval van oorlog elk doel in Israël te treffen, nadat het Israëls onderscheppingssystemen heeft overspoeld. Iran heeft het vermogen om in geval van oorlog honderden raketten te lanceren tegen elk van de tientallen Amerikaanse militaire bases in het Midden-Oosten en Azië. Iran heeft een ring van bondgenoten gecreëerd waarop het zo nodig een beroep kan doen voor steun, een plausibele mogelijkheid waarvan zowel Israël als de VS zich bewust zijn en die ze koste wat kost willen vermijden.
Israëls eerdere moorden op Iraanse kernwetenschappers en pogingen om nucleaire installaties te saboteren hebben de ontwikkeling van Irans raketten of zijn vooruitgang in nucleaire technologie niet kunnen stoppen. Iran is in staat geavanceerde raketten en veelzijdige drones te produceren en exporteert ze zelfs naar Rusland. Noch Israël, noch de Verenigde Staten hebben de opmars van Iran naar militaire afschrikking gestopt.
Terwijl Netanyahu spanningen probeert te creëren, kiest Iran voor een andere aanpak. Het organiseert een Aziatisch-Afrikaanse regionale conferentie ter bevordering van de vervanging van de dollar en de euro door lokale en alternatieve valuta vanwege de inflatiedruk in westerse landen, waaronder de VS. Iran heeft ook strategische overeenkomsten gesloten met Rusland voor wapenontwikkeling en met Moskou en Peking voor economische groei, energie en transportontwikkeling. Het heeft ook een overeenkomst gesloten met Indonesië voor de handel in goederen tussen beide landen om het gebruik van harde valuta (Amerikaanse dollars en euro’s) te verminderen en voor samenwerking op het gebied van energie en handel. Teheran ziet Netanyahu’s provocaties als onbeduidend in het licht van zijn bredere ambities.
Israëls dreigementen tegen Iran en Hezbollah worden met wisselende bezorgdheid en bereidheid beantwoord. Iran, met zijn regionale allianties en groeiende capaciteiten, vormt een complexe uitdaging voor Israël. Terwijl Israël tracht kracht uit te stralen en regionale invloed
te behouden, suggereren het geopolitieke landschap en de strategische zetten van Iran dat de reactie van Iran en Hezbollah niet onderschat moet worden, waardoor de dreiging van Netanyahu en zijn militaire commandanten als een storm in een glas water wordt gezien.
You must be logged in to post a comment.