Geschreven door – Elijah J. Magnier:
Vertaald door – Francis J.
Op het wrede slagveld van Oekraïne worden alle regels overboord gegooid in de vuile oorlog die zich ontvouwt. Het Grote Amerikaanse Rijk, dat sinds de val van de Sovjet-Unie in 1992 hoogtij viert en kan bogen op een erfenis van onafhankelijkheid die teruggaat tot 1776, weigert zijn nederlaag te accepteren zonder Rusland mee te sleuren. De vertakkingen van dit conflict reiken verder dan Oekraïne en treffen buurlanden en de Europese economie. Generaal Mark Milley, voorzitter van de Amerikaanse stafchefs, heeft openlijk verklaard dat Amerika Oekraïne steunt door wapens, geld, uitrusting en inlichtingen te leveren. Zoals senator Lindsey Graham heeft opgemerkt, wordt deze oorlog gezien als de meest rendabele onderneming voor de VS en de onderneming die de minste steun van het Witte Huis verdient. Onder deze omstandigheden heeft het Westen Oekraïne duidelijk gemaakt dat het voorbereid moet zijn op een langdurige uitputtingsslag totdat Rusland zich gewonnen geeft, ver na het eerste jaar van de gevechten.
Het is duidelijk geworden dat de Verenigde Staten de vijandelijkheden niet zullen staken totdat Rusland zich terugtrekt van Oekraïens grondgebied. Deze strategische beslissing wordt door verschillende kritieke factoren bepaald, waaronder het onwankelbare moreel van het Oekraïense volk, hun blijvende gevoel van nationale eenheid en hun diepgewortelde vijandigheid tegenover Rusland. Bovendien staat Europa vastberaden aan de zijde van Amerika, ongeacht de toenemende verliezen in de eigen gelederen.
De slachtoffers, materiële verwoesting en financiële middelen die in de Oekraïense oorlogsinspanning worden gepompt, worden dan ook gezien als nevenschade in de grote oorlog tussen de machtige krachten van Rusland en de Verenigde Staten. Hieronder vallen het opblazen van kritieke infrastructuur zoals de Nord Stream gaspijpleidingen die Rusland met Duitsland verbindt, luchtaanvallen op Moskou en het Kremlin, herhaalde aanslagen op Russisch grondgebied, de poging om de Krimbrug te vernietigen, de gerichte moord op de dochter van filosoof Alexander Dugin door een autobom, het bombarderen van de Nova Kakhovka dam en de uitbreiding van het conflict naar steden in Oekraïne met een Russische meerderheid en zelfs binnen de Russische grenzen. Deze acties zijn bedoeld om Rusland uit te lokken om meer troepen te sturen, waardoor het land nog verder in de oorlog verstrikt raakt, zijn verliezen toenemen en de interne onvrede tegen zijn leiders aangewakkerd wordt.
Subscribe to get access
Read more of this content when you subscribe today.
Er is meer voor nodig dan het onder water zetten van Kherson en de Russische verdediging langs de zuidelijke grens om een opening te creëren voor het Oekraïense leger, dat al meer dan 350.000 soldaten heeft verloren en waarschijnlijk twee keer zoveel gewonden. Het is echter aannemelijk dat het bombardement op de Nova Kakhovka dam de verwachte tegenaanval van het westerse kamp heeft verstoord, en deze heeft vertraagd door doelgebieden onder water te zetten.
Beide partijen voelen de spanning van deze oorlog, hoewel deze nog niet het niveau heeft bereikt van het ernstigste gevaar, het gebruik van kernwapens. De Verenigde Staten hebben hun capaciteiten gebruikt met uitsluiting van hun troepen en de middelen van hun bondgenoten. Rusland daarentegen heeft zijn militaire macht en productie tot aanzienlijke niveaus opgebouwd en heeft economische repercussies ondervonden van de opschorting van de handel door Europa, de aanzienlijk verminderde aankoop van Russische energie, de Westerse sancties en de bevriezing van honderden miljarden aan Russische financiële tegoeden. Bovendien heeft Rusland laten zien dat het niet voorbereid was op moderne oorlogsvoering en dat het niet over een overweldigende conventionele kracht beschikt, omdat het geconfronteerd wordt met een vastberaden Oekraïne dat terugvecht en met de gecombineerde expertise van generaals uit vijftig landen die op de Duitse basis Ramstein verzameld zijn om de oorlog in Oekraïne in goede banen te leiden.
Als de Amerikaanse en NAVO-strijdkrachten zich echter naast Rusland op het slagveld zouden begeven, zou Rusland geen enorm leger nodig hebben om het tegen de Verenigde Staten op te nemen. In zo’n scenario zouden de ontoereikende militaire capaciteiten van Rusland ertoe leiden dat het land kernwapens gebruikt als afschrikmiddel en om het machtsevenwicht te bewaren. Dit verklaart waarom westerse landen ervan hebben afgezien om grote aantallen troepen naar het slagveld te sturen en genoegen hebben genomen met de steun van proxies zoals Oekraïne, dat zich ondanks de verliezen vrijwillig bij het beloofde westerse kamp heeft aangesloten.
Onder de regering van president Joe Biden zijn de VS vastbesloten om de oorlog te verlengen, zoals assistent-minister van Buitenlandse Zaken Victoria Nuland openlijk heeft verklaard, “of het nu voor één jaar, zes jaar of zelfs zestien jaar is”. Een dergelijke beslissing, die afhankelijk is van opeenvolgende Amerikaanse presidenten, heeft echter aanzienlijke gevolgen die zich nu publiekelijk beginnen af te tekenen. Meer dan 70-75% van de landen in de wereld hebben het gezag van Amerika getart door te weigeren sancties tegen Rusland op te leggen. Daarnaast zijn de olieproducerende landen (OPEC+) begonnen met het verlagen van de productie (twee miljoen vaten per dag), waarmee ze de economische belangen van Amerika tegenwerken en een bodem onder de olieprijzen leggen.
Het conflict in Oekraïne heeft een militaire solidariteit en strategische alliantie tussen Rusland en China bevorderd, een unie die in eeuwen niet is voorgekomen, zoals bevestigd door de Chinese president Xi Jinping tijdens zijn bezoek aan president Vladimir Poetin. Daarnaast zijn veel landen, waaronder bondgenoten van Amerika, overgestapt op handel en olietransacties in lokale valuta, om zich te distantiëren van de verzwakkende greep van de dollar. Aan de andere kant heeft de BRICS-alliantie (Brazilië, Rusland, India, China en Zuid-Afrika) een stijging van het aantal lidmaatschapsaanvragen gezien, wat duidt op een substantiële ineenstorting van de Amerikaanse wereldorde.
Daarom verandert het buigen van de luchtmacht van de NAVO door middel van manoeuvres zoals “Defender 23”, waaraan 24.000 Europese en Amerikaanse troepen deelnamen om berichten naar Rusland en China te sturen, niets aan de vergelijking. Verschillende landen die bedreigd worden door de Amerikaanse hegemonie hebben waardevolle lessen getrokken uit het lopende conflict in Oekraïne. Ze zullen afzien van het herhalen van de tactische militaire fouten van Moskou door eerst zwak geweld te gebruiken en Oekraïne ruim de tijd te geven om te reageren. Terwijl Europa het Minsk-akkoord tussen Rusland en Oekraïne ondertekende, waren de VS en hun bondgenoten al sinds 2004 nauwgezet bezig met de voorbereiding van de strijd, recht onder de neus van Moskou, om de leiding van het Kremlin in 2022 te verrassen.
Amerika probeert Rusland te overrompelen met meedogenloze oorlogstactieken zonder Moskou te dwingen zich over te geven of een militaire nederlaag te accepteren, ongeacht de exorbitante kosten. De Russische mentaliteit is veerkrachtig gebleken bij langdurige verliezen, zeker als je bedenkt dat president Poetin nu over meer belangrijke economische middelen beschikt dan Moskou in 1979 had tijdens de decennialange Sovjetinvasie van Afghanistan. Uiteindelijk gaat het om de duur van de oorlog en het vermogen van beide partijen om toekomstige verliezen en investeringen te weerstaan.
Het conflict in Oekraïne dient als een potentiële katalysator, die een laatste schok geeft aan het imperiale verleden van Europa en een onheilspellende glimp oproept van de competitieve aard van een wereld zonder een dominante macht, zoals de Australische vicepremier en minister van Defensie Richard Marles zei. Als bondgenoot van de Verenigde Staten benadrukt Marles hoe belangrijk het is om in te zien dat de verliezen van militaire agressie veel groter zijn dan de vermeende voordelen. Hij gelooft dat de desintegratie van de Amerikaanse wereldorde nu voelbaar is.
Dit Amerikaanse imperium kan zijn absolute unilateralisme niet langer handhaven, zelfs niet met zijn enorme capaciteiten om zijn positie te verdedigen. De VS en hun bondgenoten hebben onherstelbare strategische fouten gemaakt door oorlogen te voeren met weinig oog voor de gevolgen voor het milieu, het dodental en de buitensporige kosten van vernietiging, bezetting en economische bestraffing. Hun voortdurende schending van het internationaal recht heeft het VN-Handvest en zijn rol tot een farce gemaakt en de weg vrijgemaakt voor andere landen om dit voorbeeld te volgen.
De niet aflatende vastberadenheid van het Westen om Rusland een “strategische nederlaag” toe te brengen (Victoria Nuland) en China te intimideren heeft de veiligheid in de wereld alleen maar verergerd. De wereld moet zich daarom niet verbazen over de vernietiging van dammen, de verstoring van de gastoevoer en andere grote sabotageoperaties die in het verschiet liggen. Voor de verdediging van een wankele supermacht van de VS is veel meer nodig. Gelukkig hebben de twee grootmachten laten zien dat ze door de mijnenvelden kunnen navigeren en op de rand van de afgrond kunnen wankelen, maar voor hoe lang? Het lijdt geen twijfel dat dit een vuile oorlog is, vol verrassingen en immense gevaren voor de wereld.
You must be logged in to post a comment.