De moeilijke militaire operatie van Israël en zijn streven naar een bufferzone in het noorden van Gaza

Geschreven door – Elijah J. Magnier:

 Vertaald door – Francis J.

Hoewel de militaire strategie van premier Benjamin Netanyahu voor Gaza, specifiek gericht is op de noordelijke gebieden om er een bufferzone te creëren, beter omlijnd lijkt, heeft de uitvoering ervan te kampen met aanzienlijke obstakels. De strategie, gericht op het volledig neutraliseren en verslaan van Hamas en het veroveren van territoriale controle, stuit op aanzienlijke weerstand en logistieke uitdagingen. Ondanks de inzet van een formidabele troepenmacht van duizenden infanteristen, gesteund door meer dan 380 tanks en bewapende voertuigen, artillerie, marineschepen en luchtsteun, is het Israëlische leger er niet in geslaagd om zijn primaire doelstellingen te bereiken. De Israëlische troepen die zich de afgelopen weken in Gaza (78 vierkante km) hebben verspreid, zijn vergelijkbaar met de Israëlische troepen die in de zesdaagse oorlog van 1967 werden ingezet om het Egyptische Sinaï-schiereiland (60.000 vierkante km), de Syrische Golanhoogte (1.800 vierkante km), de Westelijke Jordaanoever, de Gazastrook en Oost-Jeruzalem (5.800 vierkante km) te bezetten. Het Israëlische leger telde ongeveer 264.000 soldaten, terwijl er vandaag meer dan 390.000 soldaten betrokken zijn bij de huidige oorlog, onder andere aan het Libanese noordfront.

Het onvermogen van het Israëlische leger om de overgave van Hamas en het hijsen van de witte vlag te melden, in combinatie met het onvermogen om de raketaanvallen op de nederzettingen en de Israëlische steden te stoppen, onderstreept de moeilijkheden waarmee de Israëlische bezettingstroepen worden geconfronteerd. De militaire actie, die wordt gekenmerkt door schending van internationale wetten en wijdverspreide vernietiging, waaronder aanvallen op ziekenhuizen, vernieling van infrastructuur en het tragische verlies van meer dan 11.000 burgers, voornamelijk vrouwen en kinderen, heeft niet geleid tot de beoogde territoriale winst in de kleinere noordelijke regio’s van de Strook.

Deze situatie suggereert dat, hoewel de militaire macht van Israël niet in verhouding staat tot de omvang van het verzet, dit niet automatisch leidt tot een succesvolle bezetting of controle van de beoogde gebieden. Het voortdurende conflict en verzet in Gaza suggereren dat Israël misschien zijn doelstellingen en strategieën moet heroverwegen om meer haalbare doelen te kunnen vastleggen. Deze heroverweging is nodig in het licht van de huidige realiteit ter plaatse en de reactie van de internationale gemeenschap op de humanitaire en politieke gevolgen van dit conflict.

Het standpunt van het Witte Huis over de situatie in Gaza, zoals verwoord door de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken Anthony Blinken, vertegenwoordigt een duidelijk beleid: er zal geen onmiddellijke uittocht uit Gaza plaatsvinden, nu niet en ook niet na het conflict. Deze verklaring stelt dat er geen belegering van Gaza over land of zee zal zijn, geen bezetting van Gaza en dat de huidige status quo onder controle van Hamas niet ongewijzigd zal blijven. Blinken benadrukt de noodzaak van een verenigd bestuur in zowel de Westelijke Jordaanoever als Gaza.

In schril contrast met dit officiële standpunt staat echter de realiteit ter plaatse, die aanzienlijk lijkt af te wijken van het Amerikaanse diplomatieke verhaal. De VS kondigden de oprichting van een humanitaire corridor aan, een maatregel die Israël enkele dagen voor de Amerikaanse aankondiging had uitgevoerd, ogenschijnlijk om de evacuatie van inwoners uit het noorden van Gaza te vergemakkelijken. Deze actie wordt echter door velen gezien als een gedwongen verplaatsing van de bevolking, een actie die gepaard gaat met beschuldigingen van etnische zuivering volgens het internationaal recht. 

Deze stelling komt voort uit het feit dat het Israëlische leger, terwijl het operaties uitvoert in de regio en zich beroept op veiligheidsoverwegingen, wettelijk niet is toegestaan om de evacuatie van bewoners uit het noordelijke gebied te bevelen naar het onveilige, gebombardeerde en van water, elektriciteit en bevoorrading verstoken zuiden van Gaza. Bovendien wordt dit bevel nog controversiëler wanneer deze noordelijke bewoners het bevel krijgen hun toevlucht te zoeken in zuidelijke gebieden die tegelijkertijd gebombardeerd worden.Een dergelijk scenario schetst een complex en tegenstrijdig beeld, waarbij wat diplomatieke garanties lijken te zijn en de realiteit op de grond in tegenstelling met elkaar lijken te zijn. Deze discrepantie roept belangrijke vragen op over de werkelijke bedoelingen en resultaten van het beleid en de acties die in de regio worden ondernomen.