Venezuela, een operationele etappe voor Rusland en Iran om de VS uit te dagen…

Caracas, door Elijah J.Magnier:

Vertaald door Francis J.

De Venezolaanse president Nicholas Maduro en zijn team maakten een einde aan de droom van president Donald Trump om het heersende democratische systeem in Venezuela omver te werpen. Ze scoorden met KO door bij de verkiezingen voor de Nationale Assemblee een bijzondere overwinning met meer dan 67% voor Maduro’s regerende partij. “De Washington-boy”, Juan Guaidó, behoort voortaan tot de vergeten herinneringen van de geschiedenis – zoals iedereen die lobbyt voor de interventie van buitenlandse troepen in zijn eigen land en, in dit geval, om de VS-sancties tegen Venezuela te handhaven en op te voeren. Omgekeerd biedt Maduro Rusland en Iran de mogelijkheid om in de achtertuin van de VS te spelen zolang Venezuela van deze internationale strijd profiteert, en omdat het past binnen zijn doelstellingen en ideologie. De “zachte” oorlog van de VS, door middel van harde sancties, lijkt zwaar te mislukken in Venezuela en die mislukking lijkt op die in andere delen van de wereld, met name in het Midden-Oosten.

Zes jaar lang had de Venezolaanse oppositie de meerderheid van de nationale assemblee in handen, waardoor president Donald Trump een vruchtbare voedingsbodem kreeg om de Venezolaanse samenleving te verdelen en zich tegen president Maduro te keren. Daarom erkenden de VS, de EU en 50 landen Guaido als president, in een flagrante schending van het internationaal recht. De VS overwoog het gebruik van militair geweld om Venezuela te temmen, maar Rusland stuurde militaire adviseurs en wapens om de VS te waarschuwen weg te blijven. Moskou stuurde SU-30-jets en zijn S-300-raketten naar Venezuela. Deze zijn echter bijna niet relevant. Het zijn niet de wapens die de VS zouden kunnen tegenhouden, maar ze zijn deel van een afschrikkingsbeleid: Rusland kan de belangen van de VS op tientallen andere plaatsen in de wereld raken als dit machtsevenwicht niet wordt gerespecteerd.

Iran sloot zich bij Rusland aan en daagde de VS uit door verschillende tankers met olie en reserveonderdelen naar Venezuela te sturen om te proberen de zes raffinaderijen te herstellen die verlamd zijn door de Amerikaanse sancties. Er heerst een moratorium op reserveonderdelen voor olie en gas, voedsel, en zelfs midden de coronapandemie, van medicijnen. Het land met de grootste oliereserves ter wereld geraakte verlamd door de onverwacht strenge Amerikaanse sancties.

Deze Amerikaanse zacht-harde oorlog om de Venezolanen uit te hongeren is hetzelfde beleid dat in Syrië, Libanon, Palestina, Iran en Jemen wordt gevoerd, en de VS wordt nu eigenlijk overal  niet gehoorzaamd.

Het vermoeden bestaat dat Rusland in Venezuela investeert, ongeacht het financiële gewin of de verliezen, maar eenvoudigweg omdat president Vladimir Poetin heeft besloten de plaats van Rusland in de internationale arena terug te winnen en het eindeloze unilaterale Amerikaanse verlangen naar hegemonie in de wereld de kop in te drukken. De aanwezigheid van de Russen in Venezuela vertegenwoordigt een essentiële hefboomwerking voor Poetin om voor om het even welk beleid van de VS tegen te gaan aangezien de VS Moskou als een vijand beschouwen.

En wanneer en als Washington zich op welk front dan ook begeeft (zoals in Oekraïne) of welk ander land dan ook dat als gevoelig beschouwd wordt voor de Russische nationale veiligheid, kan Moskou op het Venezolaanse front vooruitgang boeken en zijn steun aan de regering van Caracas vergroten. 

Rusland en Iran zijn beide aanwezig in Syrië en hebben de afgelopen vijf jaar (2015-2020) lokaal samengewerkt. Beiden vochten tegen het Amerikaanse plan om president Bashar al-Assad omver te werpen en wonnen de strijd. In Irak waren beide landen ook aanwezig om inlichtingen en andere steun te bieden aan de regering in Bagdad om het Amerikaanse plan om het land in drie deelstaten op te delen actief te verstoren. 

In Venezuela reageert Teheran door oceanen over te steken. De “Islamitische Republiek” in Iran volgt dezelfde route als Rusland en raakt Washington onder de gordel. De VS hebben tientallen militaire bases gebouwd rond Iran en hebben de meeste landen in de Perzische Golf ertoe gebracht hun relatie met Israël, de vijand van Iran, te normaliseren. Teheran heeft niet alleen gereageerd door een sterk front van bondgenoten in het Midden-Oosten op te bouwen, maar ook door Venezuela te steunen en Washington uit te dagen op het Latijns-Amerikaanse toneel.

De VS zelf hebben altijd op de buitenlandse scènes gespeeld, maar Venezuela biedt een unieke kans voor zowel Rusland als Iran om in de eigen achtertuin van de VS aanwezig te zijn.

De relatie tussen Iran en Venezuela kan echter eerder opportunistisch dan strategisch lijken en zijn ingegeven door het buitenlands beleid van Trump en in het bijzonder door zijn harde sancties tegen Iran, waardoor het land gedwongen werd andere kaarten te vinden om tegen deze zeer vijandige regering van de VS uit te spelen. Venezuela zou nu echter op zoek moeten gaan naar stevige banden om de relatie met Iran op een strategisch niveau te brengen. 

Nu president Maduro de meerderheid van het nationale parlement in handen heeft, bewijst hij dat hij de sterke man van het land blijft. Hij heeft de Amerikaanse marionet (Juan Guaidó), volledig genegeerd. Die slaagde er niet in de oppositie onder één paraplu te verenigen  en, ondanks de totale steun van de VS en de EU de president omver te werpen,.

Maduro speelde zijn democratische verkiezing goed uit, in harmonie met de aspiraties van de Venezolanen. Hij gooide Guaidó niet in de gevangenis, ook al gedroeg hij zich als een verrader van de staat (die de Amerikaanse strijdkrachten opriep om in het land in te grijpen), maar wachtte tot hij in de stembusgang mislukte. Het eerste doel van Maduro is om, ondanks de aanhoudende sancties van de VS, te proberen de zware economische crisis en de devaluatie van de lokale munt op te lossen, . De Venezolaanse president moet nu zijn directe bondgenoten de hand reiken voor steun en voor de opbouw van een land dat zelfvoorzienend is op het gebied van de meeste zaken en dat niet alleen op olie is aangewezen.

Maduro blijft positieve berichten sturen naar de verkozen president Joe Biden en nodigt de nieuwe regering uit om een nieuw beleid ten aanzien van Venezuela aan te nemen, ook al is de algemene opvatting dat Trump en Biden de twee gezichten van dezelfde munt zouden kunnen zijn met betrekking tot het beleid van de VS ten aanzien van Latijns-Amerika.

Ondertussen geniet Maduro nog steeds van de steun van Iran, dat een grote vloot van tankers stuurt, en vertrouwt erop dat Trump die onderweg niet zal tegenhouden. Iran heeft beslist dat de Amerikaanse regering geconfronteerd zal worden met de onmiddellijke inbeslagname van een tanker die de Straat van Hormuz oversteekt als de Amerikaanse marine ooit een Iraans schip dat op weg is naar Venezuela tegenhoudt.

Het is waar dat het socialistische Venezuela ideologisch gezien geen verband houdt met de ideologie van de “Islamitische Republiek” van Iran. Beide landen staan echter op één lijn. Venezuela steunt de Palestijnse zaak en verzet zich tegen de Amerikaanse hegemonie. Iran beschouwt de Palestijnse zaak als zijn belangrijkste doel, dat het in staat stelt Venezuela te bereiken en te ontmoeten in het uitdagen van de Amerikaanse dominantie. Het is niet nodig om het socialistische beleid en de islam met elkaar te vermengen, omdat ze elkaar onder de paraplu van het verzet ontmoeten, wat tot gevolg heeft dat het beleid van de VS ten aanzien van Iran verwatert. Teheran heeft een plaats gevonden in de achtertuin van de VS en geeft daarmee de boodschap af dat het geen eenvoudig land in het Midden-Oosten is dat op bescherming van de VS wacht, zoals de meeste staten in de Perzische Golf, maar dat het een regionale macht is geworden waarmee rekening moet worden gehouden wanneer de VS zijn uitdagingen niet ter harte nemen.