Sayyed Sistani heeft geen plannen om Hashd al-Shaabi te verdelen…

Door Elijah J. Magnier: 

Vertaald door Francis J.

Veel eerder dit jaar en onlangs nog gepubliceerde artikelen beweerden dat Hashd al-Shaabi (Popular Mobilisation Forces – PMF) op het punt stond om de brigades op te splitsen. Het PMF speelden, samen met het Irakese leger, de Federale Politie en de Anti-Terrorisme-eenheden een essentiële rol in de strijd tegen “Islamitische Staat” (ISIS). De verdeeldheid onder de PMF ontstond tijdens een vergadering, de eerste in zijn soort, gehouden door “Hashd al-Majaiyah” (de PMF-brigade van Groot-ayatollah Sayyed Ali Sistani  – ook bekend als Hashd al-Atabat, wat de Hashd van de Heilige Schrijnen betekent), die de interne strijd om het leiderschap van de PMF aan het licht bracht. Ondanks de interne verschillen is de Groot-ayatollah echter ver van het bevelen van de splitsing van het PMF. Hashd al-Marjaiya streeft naar een administratieve splitsing wegens een gebrek aan sleutelposities binnen de PMF en het tekort aan salaris waar zijn brigades onder lijden. De strijd tussen Najaf en Teheran is echter alomtegenwoordig en maakt deel uit van deze strijd om macht en financiën.

Het is belangrijk om duidelijk te stellen dat Hashd al-Shaabi niet tot de Marjaiya in Najaf behoort, ook al is het ontstaan ervan te danken aan Sayyed Sistani’s Fatwa (al-Kifaei). Dit was een verdict dat werd aangekondigd om ISIS te stoppen van het bezetten van andere Irakese steden nadat ze de controle over Mosoel, Nineveh, Salahuddin en de meeste Anbar-steden hadden genomen en de poorten van de hoofdstad Bagdad bereikten.

De VS slaagden er niet in Irak te helpen en dus haastte Iran zich te helpen met eerst militaire adviseurs en wapens die aan de Irakezen in alle steden, inclusief de noordelijke provincie Koerdistan, werden verdeeld, en zij trainden al-Hashd al-Shaabi in de krijgskunst. De Marjaiya in Najaf kochten wapens en rustten vier facties uit dank zij Beit Mal al-Muslimeen (de openbare schatkist van de moslims voor het inzamelen en verdelen van liefdadigheid en fondsen die beheerd worden door de hoogste religieuze autoriteit, Marja’ genaamd). Dit zijn Liwa Ansar al-Marjaiya, Liwa Ali al-Akbar, Firqat al-Abbas al-Qitaliyah en Firqat al-Imam Ali al-Qitaliyah.

De Marjaiya heeft nooit een commando- en controlecentrum gehad, en is nooit expert geweest in enige vorm van gevechten voor het verzet tegen ISIS. De vier facties werden dus getraind en werden samen met alle andere delen van de PMF, Shia, Sunni, Faili, Koerden en andere minderheden in alle delen van Irak ingezet. Het was Iran dat de leiding nam over de planning van de oorlog, in harmonie met wat er op dat moment overbleef van de Iraakse veiligheidstroepen. De PMF herstelde Jurf al-Sakher en bestreek het hele Iraakse grondgebied, inclusief de aanval om Mosoel en de Syrisch-Irakese woestijnen te heroveren..

Het feit dat Irak niet in handen van ISIS viel en dat Iran tussenbeide kwam om de verdeling van het land in drie substaten tegen te houden, overtuigde de Amerikaanse strijdkrachten om eindelijk in te grijpen en lucht- en inlichtingensteun te leveren. Het eerdere gebrek aan Amerikaanse interventie gaf Iran meer invloed op het PMF. Iran was bereid om troepen naar Irak te sturen om de opmars van ISIS tegen te houden en het te verslaan: de strijd op Iraakse bodem en niet op Iraanse bodem voeren was een ideale situatie. Ook zou Iran er alles aan gedaan hebben om de schrijnen van zijn illustere imams te verdedigen en te voorkomen dat deze in de handen van ISIS zouden vallen. Die waren altijd al van plan om de meest heilige sjiitische schrijnen in Samarra, Bagdad, Karbalaa en Najaf te vernietigen. Bovendien betekende Irak een eerste verdedigingslinie voor Iran en dus was het land bereid om ertegen te vechten.

Het was ook een kans voor Iran om een ideologische kracht te creëren, het PMF, aangezien de omstandigheden de noodzaak ervan hadden opgelegd. Het was noodzakelijk om een zeer gemotiveerde ideologische groepering te hebben om het op te nemen tegen een andere, even ideologisch gemotiveerde groepering, ISIS, met de vastberadenheid om te vechten tot de dood. De gebruikelijke training van het leger bleek nutteloos om de opmars van ISIS tegen te houden. Sinds de Amerikaanse bezetting van Irak in 2003 hebben de Amerikaanse strijdkrachten zelfs tienduizenden Iraakse militairen “getraind” die toen ze geconfronteerd werden met de vijand (ISIS), bij de eerste confrontaties in Mosoel, Tel’Afar, Kirkuk, Nineveh, Salahuddin en Anbar, wegvluchtten .