Door Elijah J. Magnier:
Vertaald door Francis J.
Amerikaanse functionarissen en westerse analisten beschuldigen Iran ervan een kwaadaardige rol te spelen en gevaarlijk gedrag te veroorzaken in het Midden-Oosten. Deze beschuldigingen verwijzen naar zijn steun voor groepen en landen zoals Gaza, Libanon, Syrië, Irak, en Jemen. Iran wordt er ook van beschuldigd “vier Arabische hoofdsteden te controleren“. Hierop verklaart Iran, zoals ik de afgelopen maanden had gemeld, onder verwijzing naar Iraanse bronnen van besluitvormers, bij monde van zijn minister van Inlichtingen Muhammad Alawi, dat het “kernwapens zou kunnen nastreven als het in de val wordt gelokt”. Is de relatie tussen de VS en Iran op weg naar een verdere escalatie, of zijn de betrokkenen er misschien van overtuigd dat het tijd is om rond de onderhandelingstafel te gaan zitten?
Iran wordt omringd door 35 militaire bases van de VS, waarvan de aanwezigheid intimiderend is voor de meeste landen in het Midden-Oosten. Bovendien is de Amerikaanse Zesde Vloot gestationeerd in de Middellandse Zee en kunnen Amerikaanse luchtmachteskaders die in het Midden-Oosten zijn gestationeerd, zeer snel elk gebied in het Midden-Oosten bereiken. Ter vergelijking : de afstand tussen Washington en de dichtstbijzijnde Arabische hoofdstad bedraagt het equivalent van tienduizend kilometer, terwijl Iran, door zijn ligging in het centrum, een van de belangrijkste landen van het Midden-Oosten is.
Deze fase in de Amerikaans-Arabische relatie gaat terug tot 1940 toen Washington bescherming bood aan de Monarchieën die de meeste staten van het Midden-Oosten domineerden. Koningen en Emirs geven de troon door binnen hun families en kennen sinds de stichting van hun koninkrijken geen democratisch kiesstelsel, waardoor zij nood hebben aan stevige militaire bescherming van de VS. Het Midden-Oosten voorziet in ongeveer 27 procent van de wereldbehoefte aan olie en in 43 procent van de gasreserves, en dus is de bescherming van de olie- en energiebronnen ongetwijfeld een van de eerste Amerikaanse prioriteiten. In 2001 bezetten Amerikaanse troepen Afghanistan, in 2003 Irak, en sinds hun terroristische proxies in 2011 hun oorlog tegen Syrië begonnen, bezetten de VS delen van dat land. De presidenten Barack Obama, Donald Trump en, zoals verwacht, Joe Biden hebben sancties opgelegd aan Syrië, Libanon en Iran.
Interventies van VS-troepen in het Midden-Oosten hebben honderdduizenden burgerdoden en nog veel meer gewonden veroorzaakt. De oorlog tegen Jemen heeft, samen met de sancties en het uithongeringsbeleid van de VS tegen Libanon, Syrië en Iran, de grootste humanitaire crisis in de geschiedenis van de mensheid sinds de Tweede Wereldoorlog veroorzaakt en tientallen miljoenen mensen honger en ondervoeding laten lijden. Dit alles kon gebeuren omdat de Amerikaanse regering zichzelf boven de wet stelt. Washington aarzelde niet om zelfs sancties op te leggen aan het Internationaal Srafhof en zijn strafrechters, een hof dat de VS zelf in 2002 samen met 120 landen hebben opgericht om oorlogsmisdaden te berechten, en waarvan het gezag bekend staat als het “Statuut van Rome“.
De Amerikaanse president Richard Nixon en zijn nationale veiligheidsadviseur Henry Kissinger bezochten in 1972 de sjah Mohammad Reza Pahlavi van Iran en waren diens grootste handlangers. De Amerikaanse regering wilde dat de Sjah – gesterkt door de door President Eisenhower goedgekeurde coup van de Britse en Amerikaanse inlichtingendiensten tegen de democratisch verkozen Eerste Minister Mohammad Mosaddegh – “het Iraanse volk, onder leiding van hun Sjah de leider van het Midden-Oosten” zou worden. In 1977 bereikte de wapenverkoop van de VS aan Iran 2,55 miljard dollar per jaar. Het was de Amerikaanse president Dwight Eisenhower die in 1957 kernenergie promootte en het Iraanse nucleaire programma opzette. In 1967 leverden de VS een nucleaire onderzoeksreactor aan Teheran (Atom for Peace-project) met een capaciteit van 5 megawatt en hoogverrijkt uranium om de reactor van brandstof te voorzien. De reactor zou jaarlijks tot 600 gram plutonium uit verbruikte splijtstof kunnen produceren, waardoor Iran bij de club van nucleaire landen en producenten van schone energie zou komen.
Met het aan de macht komen van Imam Khomeini in 1979 na een Iraans referendum waarin een “Islamitische Republiek in Iran” werd gesteund veranderde de nauwe relatie echter in vijandigheid . De VS steunden Saddam Hoessein bij zijn invasie van Iran en legden Iran in datzelfde jaar ancties op. Zij bevroren toen 12 miljard dollar aan Iraans oliegeld. De sancties tegen Iran zijn in de loop der jaren blijven voortduren en tot op de dag van vandaag heeft Teheran te lijden onder de strengste sancties ter wereld.Dit heeft Iran ertoe aangezet om zich op zelfbescherming te richten en bondgenoten te zoeken in deze strijd om te overleven. Terwijl Iran werd aangevallen, viel Israël in 1982 ..
Subscribe to get access
Read more of this content when you subscribe today.
Libanon binnen. Een Libanese groep vroeg Imam Khomeini tussenbeide te komen om de bezettende vijand (Israël) te helpen verdrijven. Iran vond een vruchtbare bodem om de Libanezen te steunen bij de bevrijding van hun grondgebied. Toen Israël eenmaal gedwongen was zich terug te trekken, “vernederd” door de pro-Iraanse groep Hezbollah, kreeg Iran aanzienlijke invloed in Libanon en behoudt het deze invloed tot op heden.
In 2011 steunden de VS, Europa en tientallen andere landen onder leiding van Saoedi-Arabië, Qatar en Turkije de pogingen van Takfiri-moslimextremisten om president Bashar al-Assad ten val te brengen, Die vroeg Iran om hulp. Iran reageerde en wist met succes te voorkomen dat de Syrische regering van Assad ten val kwam en kreeg daardoor vaste voet aan de grond in de Levant.
In 2014 bezette ISIS een derde van Irak, en de VS weigerden reeds betaalde wapens aan Bagdad te leveren. Washington wilde Irak in drie staten verdelen om een nieuw, zwak Midden-Oosten te herscheppen dat door interne sektarische oorlogen was verdeeld. Iran greep in op verzoek van premier Nuri al-Maliki en de Fatwa van de hoogste religieuze autoriteit in Irak, Sayyed Ali al-Sistani, en bewapende de overgebleven veiligheidstroepen en de door Sayyed al-Sistani opgerichte “Popular Mobilisation Forces”. Opnieuw gaven de VS Iran een aanleiding, een kans om nieuwe bondgenoten te vinden in Mesopotamië. Evenzo boden de VS-oorlog in Afghanistan en de VS-Saoedi-oorlog in Jemen Iran gouden kansen om zijn invloed uit te breiden (Ansar Allah – Houthi’s in Jemen). Steeds dankzij de VS-interventies in pogingen tot regime-wisselingen.
Iran is een producent geworden van ballistische precisieraketten en bewapende drones die meer dan 1500 kilometer ver kunnen reiken, en bezit een zeemacht waarmee het de Straat van Hormuz kan afsluiten naar gelang de behoeften in zijn nationale veiligheidssituatie. Van het bestrijden van Saddam Hoessein met lichte wapens tot een nucleair land met de mogelijkheid atoomwapens te produceren: geen wonder dat de VS weigeren de strenge sancties tegen Iran op te heffen, zoals de Iraanse minister van Inlichtingen heeft gezegd.
Maar Iran bezet, in tegenstelling tot de VS, geen enkele Arabische hoofdstad: In Libanon staat een deel van de bevolking achter Iran, hoewel het tweederde van de bevolking niet kan schelen wat er met Iran gebeurt: sommige Libanezen zijn tegen Iran en steunen de VS, en anderen geven de voorkeur aan Saoedi-Arabië, Turkije, of Frankrijk.
In Syrië heeft president Al-Assad, niettegenstaande de aanzienlijke militaire en financiële bijstand van Iran aan hem en de met hem verbonden strijdkrachten die in de Levant vechten en sterven, te maken met een andere strategische relatie, die met Rusland, dat het invloedrijke land in Syrië wil zijn. Bovendien weigerde de Syrische president te reageren op de meer dan duizend Israëlische aanvallen en heeft hij het advies van Iran verworpen om actief afschrikking tegen Israël op te zetten. Syrië en Iran onderhouden echter een uitstekende relatie, ook al zijn zij het op specifieke punten niet eens. Iran respecteert de wil van Assad om te handelen naar wat hij in het beste belang van zijn land acht.
Wat Afghanistan betreft, zijn de VS een dialoog aangegaan met de Taliban en hebben zij in februari 2020 een akkoord bereikt om zich uit het land terug te trekken. Na 20 jaar oorlog die de VS tot dusver 800 miljard dollarheeft gekost en tienduizenden doden en gewonden, ziet Washington zich genoodzaakt te vertrekken, met magere strategische resultaten.
De geschiedenis heeft de afgelopen veertig jaar bevestigd dat de interventies van de VS om de kaart van het Midden-Oosten te veranderen en de grenzen te herschikken de belangrijkste factor zijn geweest in de toename van de invloed van Iran in het Midden-Oosten en het uitgroeien van Iran tot een regionale macht. Het beleid van de VS was verwoestend voor de volkeren van het Midden-Oosten. Het was niet alleen gevaarlijk, maar zeer destructief en contraproductief voor de bevolking, hun bezittingen en stabiliteit. De Amerikaanse politici vegen hun eigen wandaden weg en beschuldigen Iran van kwaadaardig gedrag omdat het meer invloed krijgt en onderwerping aan de Amerikaanse hegemonie afwijst. Washington incasseert mislukking na mislukking, hoewel het over de machtigste militaire machine ter wereld beschikt, en doet alsof hun leiderschap een ijkpunt blijft.
Ondanks de Amerikaanse macht heeft Iran echter niet geaarzeld de confrontatie met het Amerikaanse gezag aan te gaan. Met een “made in Iran” raket schoot de Iraanse Revolutionaire Garde de duurste Amerikaanse drone neer die het Iraanse luchtruim schond. Bovendien heeft Iran de grootste militaire basis van de VS in Irak gebombardeerd als reactie op de onwettige moord op de Iraanse brigadegeneraal Qassem Soleimani. Iran verhoogt ook zijn nucleaire capaciteit en dringt erop aan dat de VS alle sancties opheft. Zo niet, dan is het bereid zijn atoomprogramma voort te zetten om de volledige nucleaire cyclus te voltooien. De VS heeft alle omstandigheden geschapen waaronder Iran een aanzienlijke regionale macht kan worden.
De regeringen van Donald Trump en Joe Biden hebben Iran gevraagd rond de onderhandelingstafel te gaan zitten om de nucleaire deal uit te breiden en de controle over de Iraanse raketten op te nemen en zelfs de invloed van Iran op zijn bondgenoten in het Midden-Oosten aan te pakken. Deze verzoeken zijn duidelijke aanwijzingen dat de VS bezorgd zijn over de efficiënte en groeiende macht van Iran. Er is geen reden waarom Iran zich zou willen onderwerpen aan de wil van de VS wanneer het onderworpen is aan strenge VS-sancties. Het verzoek van de VS is voor Iran te kostbaar om in te willigen, en Teheran realiseerde zich in plaats daarvan dat het zijn afschrikking moet vergroten. In bredere zin heeft de grote Ayatollah Sayyed Ali Khamenei gezworen de VS uit West-Azië te verdrijven.
Er is niets echt nieuws in het beleid van president Biden ten aanzien van Iran. Hij zet de sancties van zijn voorganger, Donald Trump, voort, hoewel hij sommige sancties uit “humanitaire motieven” kan opheffen. Het grote plaatje zal echter niet veranderen omdat Teheran niet zal onderhandelen over kwesties die zijn nationale veiligheid bepalen en verdedigen. De VS zijn erin geslaagd verwoestende menselijke verliezen te veroorzaken en de economieën van veel landen in het Midden-Oosten ernstige schade toe te brengen. Bijgevolg kan de “kwaadaardige en destructieve” rol van Iran in het Midden-Oosten worden gezien als een noodzakelijk antwoord op de absolute controle die de VS door middel van militaire interventies, het voeren van oorlogen en pogingen tot regimeverandering over dit deel van de wereld trachten uit te oefenen.
You must be logged in to post a comment.