De oorlog tussen de Israëlische Mossad en de inlichtingendienst van Hezbollah 2/3

Vrouwen, geld, wraak en een toppositie zijn de motieven voor spionage

Geschreven door – Elijah J. Magnier:

Vertaald door – Francis J.

De naar het buitenland geëmigreerde sjiieten van Libanon zijn ook het doelwit van de Mossad geworden. Omdat de Libanese sjiitische families en hun jongeren over het algemeen niet gemakkelijk naar het nabijgelegen Europese continent kunnen reizen, zoeken zij hun toevlucht in Afrikaanse landen waar zij vaak familieleden hebben. Hierdoor heeft de Mossad haar polariserende operaties uitgebreid tot het Afrikaanse continent om er het grootste deel van haar agenten te strikken en te rekruteren.

Toen de oorlog in Syrië uitbrak, deed de ernstige dreiging van de “As van het Verzet” de mogelijkheid ontstaan dat de centrale regering in Damascus in handen zou vallen van Al Qaida en later van de “Islamitische Staat” ISIS. Een soortgelijke optie zou de logistieke bevoorradingslijn tussen Teheran en Beiroet via Damascus hebben afgesneden en Hezbollah in een positie hebben gebracht waarin herbevoorrading of modernisering van haar raketten en drones moeilijker zou zijn geweest.

De extremistische soennitische takfirigroepen bereikten in 2013 het hart van Damascus, waardoor de Syrische president gedwongen werd Iran en Hezbollah om steun van grondtroepen te vragen. Deze kritieke situatie leidde tot de rekrutering van duizenden jonge Libanese vrijwilligers in de gelederen van Hezbollah, met de bedoeling een grote troepenmacht samen te stellen om het onontbeerlijke verlies van gebieden in de strijd in de Levant en Irak goed te maken en om “Al Qaida” en “ISIS” te verslaan. Hezbollah trok opmerkelijk snel jongeren aan en bracht hen rechtstreeks over naar de inderhaast opgezette opleidingskampen voor militaire vorming. Het doel was een omvangrijke menselijke horde te verzamelen en hen over te brengen naar Syrië en Irak, waar Al Qaida en ISIS actief waren en de stabiliteit van beide landen bedreigden. De nieuw opgerichte trainingskampen waren niet verscholen voor Israëlische of westerse ogen. De kampen waren niet bedoeld om geheim te zijn, maar om te proberen de sponsor van het mislukte staatsproject in Syrië en Irak te intimideren.

Hezbollah had in het verleden nooit eerder een soortgelijke situatie meegemaakt. Het moest improviseren en voorlopige plannen maken voor zulke grote aantallen rekruten. Vóór deze opkomende noodsituatie waren er strikte voorwaarden voor toelating tot Hezbollah. In normale omstandigheden ondergaan rekruten psychologische, ideologische en fysieke tests en volgen cursussen gedurende ten minste twee jaar alvorens te worden aanvaard en naar de militaire kampen te worden gestuurd om een opleiding te beginnen en later te worden ingezet voor veldoperaties.De Syrische en Iraakse oorlogsvrijwilligers gingen echter niet door deze veiligheidszeef omdat hun missie geen vermenging met gevoelige eenheden en speciale militaire uitrusting vereiste. In plaats daarvan namen zij als infanterie deel aan de gevechten totdat hun rol op het slagveld na jarenlange gevechten eindigde. Irak kreeg inderdaad de controle over zijn hele grondgebied terug, en Syrië bevrijdde bijna 70% van het land. Honderden van deze vrijwilligers werden gedood, en duizenden raakten gewond. Aan het einde van de oorlog