Aardbevingen in Turkije en Syrië: Hebben de westerse leiders hun waarden verloren of hebben die nooit bestaan?

Geschreven door – Elijah J. Magnier:

Vertaald door – Francis J.

Een aardbeving van 7,8 magnitude heeft Turkije en Syrië getroffen. Er zijn minstens dertienduizend doden en tienduizenden gewonden. Het dodental zal naar verwachting nog oplopen omdat talloze mensen onder het puin vastzitten. Volgens de hulpdiensten kunnen die mensen, afhankelijk van de weersomstandigheden en hun locatie. nog 5 tot 7 dagen overleven vanaf de datum van de aardbeving.

Meer dan 75 landen stroomden toe in Turkije om allerlei hulp aan te bieden. Ook landen die zwaar overhoop liggen met president Recep Tayyip Erdogan, zoals Armenië, Griekenland en Zweden. Turkije, dat theoretisch gezien voorbereid is op natuurrampen, vindt dat de technische en menselijke hulp niet in verhouding staat tot de omvang van de ramp. Naar Syrië echter heeft het Westen, geleid door de VS en Europa, geen onmiddellijke hulp gestuurd. Het land moet nog herstellen van een bijna 12 jaar verwoestende oorlog terwijl het onderworpen is aan strenge Westerse sancties. Syrië heeft zelfs niet een fractie van de mogelijkheden die Turkije bezit. 

Hebben de westerse leiders hun waarden laten varen en politiek boven menselijke solidariteit gesteld, of zijn die waarden altijd al rekbaar geweest?

Het Europese continent vergaarde zijn rijkdom door andere landen en continenten te koloniseren. De Portugese, Spaanse, Britse, Italiaanse, Oostenrijks-Hongaarse, Franse en Duitse rijken plunderden landen om hun natuurlijke hulpbronnen te stelen, en de rijkdom ervan naar Europa te brengen om een sterke industrie en economie op te bouwen.

Na de Tweede Wereldoorlog ontstond het Amerikaanse rijk op het Europese continent. De VS breidden hun controle en gezag uit over het continent waar het de oorlogsbuit oogstte na de nederlaag van Duitsland. Na het einde van de Koude Oorlog en de aftocht van de Sovjet-Unie uit de internationale arena bleven de VS onbetwist op de mondiale troon zitten. Europa, met zijn koloniale mentaliteit, besloot mee te doen, in de hoop te delen in de toekomstige buit die de Verenigde Staten van Amerika voor hun trouwe bondgenoten overlieten.

Het Westen heeft welluidende normen gesteld, de mensenrechten geprezen en iedereen die ze schendt wordt ter verantwoording geroepen. Het lijkt een nobel streven, maar het blijkt een uitvlucht te zijn om de oorlog te verklaren aan elk land dat zich niet onderwerpt aan de Westerse dictaten. Nadat het niet lukte “opstandige” landen, zoals Afghanistan, Irak, Syrië en Libië, te onderwerpen door middel van oorlogen  of de Iraanse regering omver te werpen, heeft het Westen zich geconcentreerd op het straffen van de bevolking van die landen door middel van harde sancties. Door sancties is nog nooit een regering ten val gebracht, of is het gedrag of beleid ervan veranderd. Het doel is de mensen tegen hun machthebbers op te zetten om hen te vervangen door anderen die soepeler – of gehoorzamer – zijn voor het beleid van de VS.

Inderdaad, toen de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken Rex Tillerson aantrad, schetste zijn departement de algemene instructies die gevolgd moeten worden. “We gebruiken de mensenrechten alleen tegen onze vijanden, zoals Rusland, China, Iran en Noord-Korea, niet tegen onze vrienden,” luidt een uitgelekte memo die aan Tillerson werd gestuurd om zijn beleidsbewegingen te vorm te geven. Met deze paar regels vatten de westerse landen hun werkelijke beleid samen, namelijk het hanteren van een harde stok tegenover “opstandige” landen en het door de vingers zien van mensenrechtenschendingen bij gehoorzame landen.

De leiders van het Europese continent hebben dezelfde richtlijnen gevolgd, zoals Josep Borrell, de commissaris voor voor buitenlandse betrekkingen en vicevoorzitter van de Hoge Commissie van de Europese Unie, heeft gezegd: “Europa is de tuin en de rest van de wereld is de jungle.” Daarmee onthulde hij de racistisch-koloniale benadering van de Europeanen . De Europese leiders geloven dat de bevolking van het continent superieur is aan die van elk ander land.

De jongste opmerking van Borrell is nog verwonderlijker. Hij zei dat “het besluit van Europa om alle Russische media op het continent te weren een bescherming van de vrijheid van meningsuiting is”. António Guterres, de secretaris-generaal van de Verenigde Naties, had gezinspeeld op de “noodzaak om vals nieuws op het internet te controleren en te bestrijden”. Hieruit blijkt de harmonie tussen de berichtgeving van de VN en die van de eurocraten. Zij vertellen de wereld dat de vrijheid van meningsuiting – die het Westen al decennia lang verheerlijkt en waarvan het beweert dat dat het onderscheid van een ander land dat de vrijheid van meningsuiting niet respecteert – bestaat uit het beperken ervan.

Dit is niet nieuw voor Europa en de VS, die journalist Julian Assange gevangen hebben gezet voor een periode die kan oplopen tot 175 jaar voor het lekken van video’s en documenten over misdaden van de VS tegen burgers in de oorlog in Irak. Assange legde ook de nationale veiligheid en politieke dossiers van de VS bloot. Net zoals de journalisten dat deden in ‘Watergate’ en vele andere primeurs door journalisten aan het licht gebracht werden, waardoor westerse leiders werden aangepakt. Zonder dat zij daarom vervolgd werden.

Het gedrag en de waarden van de westerse leiders zijn opnieuw blootgelegd in hun aanpak van de aardbeving die Turkije en Syrië trof. De reguliere media beweerden ten onrechte dat president Bashar al-Assad niet toestond dat humanitaire hulp de door Turkije bezette gebieden in de noordwestelijke provincies van Syrië bereikte, inclusief via hun grensovergangen. De provincie Idlib, die onder Turkse bezetting verkeert, en de door de Syrische regering gecontroleerde provincies Aleppo, Hama, Homs en Latakia werden zwaar getroffen door de aardbeving. Pas sinds afgelopen januari mochten de VN met instemming van de regering van Damascus en VN-leden via Turkije hulp leveren aan de noordelijke provincie Idlib. De New York Times gaf toe dat de weg vanaf de Turkse kant werd geblokkeerd vanwege de gevolgen van de aardbeving en de grensoverschrijdende reddingsoperatie in het zwaarst getroffen gebied.

“Het is ironisch en contraproductief voor ons om een (Syrische) regering te benaderen die haar bevolking 12 jaar lang heeft gebrutaliseerd,” zei woordvoerder Ned Price van het State Department. Een westerse diplomaat bevestigde dat “het doel is om het Syrische volk ertoe te bewegen hun president de schuld te geven van de weigering van westerse landen om hulp te verlenen. Dat de VS en de EU de Syrische regering de schuld geven van het gebrek aan humanitaire hulp is een desinformatiecampagne om het gebrek aan respect voor fundamentele waarden van de Europese leiders te maskeren. Die leiders informere, de Europese bevolking, die met mensenrechtenwaarden is opgegroeid, verkeerd. De kloof tussen de bevolking en hun leiders is enorm.

De Europese gezagsdragers moeten begrijpen dat in geval van oorlog of natuurrampen de prioriteit van de mensen eerst gericht is op het veiligstellen van hun fysieke en persoonlijke toestand. Dan zoeken degenen die nog in leven zijn in het meest getroffen gebied naar hun directe familieleden, inclusief kinderen, echtgenotes en ouders die met hen op precies dezelfde plaats woonden en die waarschijnlijk onder het puin begraven zijn. De volgende stap is het zoeken naar wat er over is van hun persoonlijke bezittingen en kijken of het mogelijk is om waardevolle spullen te bergen, want de aardbeving trof de mensen midden in de nacht, om 3.30 uur, zonder waarschuwing. Daarna moeten de overlevenden naar een geschikte verwarmde opvang en overnachting worden geleid, of een plek om de komende weken af te wachten. De volgende stap is het vinden van voedsel voor de overlevende familieleden en dan het lot van de rest, waaronder broers en zussen en familieleden, te achterhalen en zich te vergewissen van hun situatie als ze ver weg wonen. Na de eerste schok en het besef dat hun tijdelijke verblijf in een tent of geïmproviseerd onderkomen niet tijdelijk is, zal het waarschijnlijk heel lang duren voordat de regering een oplossing kan bieden om hun huizen weer op te bouwen. 

Vanwege de omvang van de verwoesting kan het nog vele weken duren voordat het puin geruimd zal zijn. Niemand zal aandacht besteden aan de nationale of internationale politiek. De focus zal gericht zijn op de sociale steun van de staat voor de wederopbouw, of het proberen te verwerken van de ramp en het vinden van oplossingen voor degenen die het overleefd hebben. Veel gezinnen zijn uit elkaar gerukt, sommigen zijn gedood of gewond, alleen gelaten minderjarigen zullen moeten worden verzorgd, en tienduizenden mensen zullen voortdurende medische zorg nodig hebben. De last voor zowel de Turkse als de Syrische regering zal enorm zijn.

Mensen zullen er niet aan denken hun leiders de schuld te geven van de gevolgen van een natuurramp, maar zullen volop woede koesteren jegens anderen die de mogelijkheid hebben om te helpen, maar ervoor kiezen dat niet te doen. In het geval van Syrië, een land dat is uitgeput door jarenlange sancties van de EU en de VS, zijn de gevolgen pijnlijker voor de bevolking dan voor de Turkse regering, die hulp ontvangt uit de hele wereld.

In theorie slaan sancties niet op medische hulp en medicijnen. Europa en de VS hebben echter, ook tijdens de periode van Covid-19, belet dat medische hulp verschillende gesanctioneerde landen bereikte. Ze verhinderen nu dat humanitaire hulp Syrië bereikt, waarbij ze de Syrische regering beschuldigen van gebrek aan menselijkheid zoals in het Westen. Zelfs nadat de Verenigde Naties hebben erkend dat de weg naar Noord-Syrië is afgesneden door Turkije, dat bij deze specifieke grensovergang schade heeft opgelopen, neemt het Westen nog steeds afstand van de verwoestende gevolgen van de aardbeving in Syrië.

De Syrische regering heeft een beroep gedaan op alle vrienden en vijanden om het Syrische volk te helpen. De luchthavens van Aleppo en Damascus staan open voor iedereen die humanitaire hulp wil leveren. De Verenigde Arabische Emiraten, Egypte, Irak, Iran, Rusland, China, Algerije en Tunesië hebben tal van vliegtuigen gestuurd, en verschillende landen zoals Saoedi-Arabië, India en Pakistan hebben toegezegd te zullen helpen. Maar Syrië heeft meer dan 800 miljard dollar nodig om het door oorlog verscheurde land weer op te bouwen. De olie- en gasrijkdom van Syrië wordt gestolen door de VS, die in het noordoosten van het land gestationeerd zijn. De regio wordt gecontroleerd door de Koerden die  zonder de toestemming van de VS weigeren hun medeburgers te helpen. In Syrië zijn honderden naschokken geregistreerd, die bijkomende schade veroorzaken aan reeds beschadigde gebouwen.

De door westerse leiders geprezen menselijkheid is afwezig in de donkerste catastrofale omstandigheden van een natuurramp. Tientallen ziekenhuizen zijn verwoest, duizenden mensen hebben hun leven, familieleden en bezittingen verloren, en zijn zonder onderdak achtergebleven. Dit blijkt niet voldoende om westerse leiders die voor 100 miljard dollar aan wapens stuurden om een oorlog in Oekraïne te ondersteunen,  ertoe te bewegen de kruimels te sturen die de overlevingskansen van degenen die hun leven niet verloren bij de aardbeving, te helpen. Dit is een gevaarlijk signaal dat de westerse leiders hun kernwaarden zijn vergeten en dat dubbele standaarden de nieuwe absolute waarden zijn die door de recente gebeurtenissen aan het licht zijn gekomen. Leiders in het Westen zijn losgekoppeld van de waarden waarin Europeanen en westerlingen geloven.

Landen die niet beweren democratisch te zijn, hebben zich humaner getoond dan westerse landen als het gaat om hulp aan landen die met natuurrampen te maken hebben. Acties onthullen de ware waarden van landen en dat meten met twee maten het ware devies is van landen die zich beroepen op beschaving, menselijkheid, democratie, vrijheid en zorg voor mensenrechten.