Geschreven door – Elijah J. Magnier:
Vertaald door – Francis J.
In de aanloop naar de NAVO-top van aanstaande dinsdag in Vilnius, Litouwen, en de daaropvolgende vergadering van de ministers van Defensie in Brussel, België, een paar dagen later, staat de mogelijke aansluiting van Oekraïne bij het westerse militaire bondgenootschap centraal. De uitkomst van deze besprekingen heeft belangrijke implicaties voor het lopende conflict tussen de Verenigde Staten en Rusland op Oekraïens grondgebied en kan bepalend zijn voor de duur of de onbepaalde voortgang ervan. Het vooruitzicht van een onmiddellijke toetreding van Oekraïne tot de NAVO blijft echter toekomstmuziek.
Natuurlijk hebben NAVO-leden bedenkingen bij een Oekraïens lidmaatschap omdat het hen zou confronteren met het Russische leger – een scenario dat wordt beschreven in de vijfde clausule van de NAVO-statuten. Deze clausule schrijft wederzijdse solidariteit tussen de leden van de alliantie voor in het geval van een aanval of directe militaire dreiging. Hoewel er geen beroep werd gedaan op dit principe tijdens de bijna onvermijdelijke Russisch-Turkse botsing in Syrië in 2015, toen Ankara een Russisch vliegtuig neerschoot en interventie onnodig achtte, zijn de huidige omstandigheden veel gevaarlijker.
In een confrontatie met de gecombineerde krachten van de NAVO, mocht Oekraïne lid worden, zou Rusland geen conventionele oorlogsvoering gebruiken omdat het niet kan concurreren met de gecombineerde kracht van alle lidstaten samen. In plaats daarvan zouden kernwapens in stelling worden gebracht. De Verenigde Staten willen deze uitkomst vermijden omdat hun strategie erin bestaat Rusland militair en economisch uit te putten door middel van een aanslepende oorlog, waarbij het Oekraïense leger en de Oekraïense infrastructuur het grootste deel voor hun rekening zouden moeten nemen.
Bovendien zou een verzwakt Oekraïens leger en een verwoeste economie weinig waarde toevoegen aan een bondgenootschap dat al meer dan duizend kilometer directe grens met Rusland deelt, vooral gezien vanuit het perspectief van Finland. Als gevolg hiervan zal de oproep van de Oekraïense president Volodymyr Zelensky aan de NAVO voor een preventieve nucleaire aanval weinig weerklank vinden bij de Verenigde Staten, die de NAVO leiden en de oorlog zullen sturen in overeenstemming met hun doelstellingen terwijl ze de reactie van Moskou niet zullen laten ontsporen.
Subscribe to get access
Read more of this content when you subscribe today.
Als gevolg hiervan zijn NAVO-leden, vooral die in West-Europa (met uitzondering van de loyale oostelijke naties, behalve Hongarije), terughoudend om een nucleaire confrontatie met Rusland te riskeren. Bovendien heeft Europa te maken met aanzienlijke economische lasten en interne spanningen, wat leidt tot ongerustheid onder ambtenaren en bevolkingen. Oekraïne steunen, zelfs onder aanzienlijke Amerikaanse druk, eist een tol van de populariteit van ambtenaren en van de gespannen schatkist van Europa, zoals de Hongaarse premier Viktor Orban onlangs aangaf na een bijeenkomst van Europese leiders in Brussel. Het aangaan van een direct militair conflict met Rusland zou Europa dan ook op een doodlopend spoor zetten, met catastrofale wederzijdse vernietiging – een onaantrekkelijk vooruitzicht voor welke Europese natie dan ook.
Hoewel de Verenigde Staten er met succes in zijn geslaagd Finland te laten toetreden tot de NAVO, hebben ze Rusland nog niet op de knieën gekregen. In plaats daarvan heeft het Rusland dichter naar China en andere landen gedrongen en afstand gedaan van de volledige wereldheerschappij die het in de jaren tachtig had verworven. De Amerikaanse professor John Mearsheimer beweert dat de Verenigde Staten een verschoppeling zijn geworden, de bullebak waarvan iedereen zich afkeert om andere alternatieven te zoeken en nieuwe bondgenoten en partners die niet meewerken aan het uitbuiten en stelen van hun natuurlijke hulpbronnen en het vernietigen van hun land.
Dus geeft de VS nu de fakkel door aan Oekraïne door het land te voorzien van clustermunitie om de oorlog voort te zetten en te proberen meer slachtoffers te maken onder het Russische leger na 500 dagen van hevige gevechten. Aan de andere kant heeft Rusland met succes de Oekraïense tegenaanval gestopt, waardoor de munitie, mankracht en kansen op een doorbraak zijn uitgeput en het land een sterke positie heeft in het geval van een onderhandelingsakkoord.
De Verenigde Staten zijn tegen vredesonderhandelingen door Turkse of Afrikaanse bemiddeling of tegen elke andere poging om het conflict te beëindigen. Ze geloven dat Rusland nog steeds zijn militaire en economische kracht kan heropbouwen en niet zal terugkrabbelen of zijn nederlaag zal toegeven. Als gevolg daarvan hangt elke mogelijke oplossing af van het onvermogen van Oekraïne om de oorlog voort te zetten. De Verenigde Staten kunnen het conflict buiten het bereik van directe en openlijke NAVO-interventie houden, Oekraïne het lidmaatschap onthouden en proberen Rusland op de lange termijn uit te putten. Maar ze willen voorkomen dat het Kremlin zijn toevlucht neemt tot meer verwoestende wapens die het conflict abrupt zouden kunnen beëindigen of in een verwoestende totale oorlog zouden kunnen veranderen. De overdracht van door meer dan 100 landen verboden wapens aan Oekraïne, provoceert Moskou dus niet. Zelfs als de Verenigde Staten Oekraïne munitie met verarmd uranium zouden leveren, zou Rusland daarop reageren zonder de situatie verder te laten escaleren.
De verklaring van de Turkse president Recep Tayyip Erdogan aan zijn bezoekende Oekraïense collega dat “Oekraïne het verdient om lid te worden van de NAVO” is niet serieus genoeg en is niet meer dan een politieke manoeuvre van Turkije dat waarschijnlijk niet op brede steun binnen het bondgenootschap zal kunnen rekenen. Daarom zal de top in Vilnius Oekraïne goede steun bieden, waaronder het leveren van wapens en munitie, en beloven dat Kiev uiteindelijk een volwaardig lid zal worden. Maar Oekraïne op de stoep van de NAVO houden, met de belofte dat een lidmaatschap op een dag niet wordt uitgesloten, blijft het nationale veiligheidsmotto van het Westen.
Hoewel geruststellende beloften zonder concrete actie in het verleden niet tot een nucleair conflict hebben geleid, zal de situatie waarschijnlijk een beheerst militair conflict blijven. De strategie van Amerika is om Oekraïne wortels voor te houden, beloften te doen en onrealistische hoop op NAVO-lidmaatschap te wekken. Tegelijkertijd drijft de dynamiek van Oekraïne zijn burgers naar het Amerikaanse altaar en zijn doelen. Helaas is Oekraïne voorbestemd om met lege handen weg te komen, omdat het vrijwillig heeft gekozen voor zelfvernietiging. Wroeging zal weinig troost bieden als het stof is neergedaald en de kanonnen ophouden met vuren, waardoor de bittere realiteit van Oekraïnes hachelijke situatie zichtbaar zal zijn geworden.
You must be logged in to post a comment.