De weerstand van Gaza: VS-Israëlische allianties en de ethiek van oorlog

Geschreven door – Elijah J. Magnier:

Vertaald door – Francis J.

Toen de dageraad aanbrak boven de belegerde Gazastrook, kondigden het verre gerommel van tanks en het gezoem van drones een nieuw hoofdstuk aan in het slepende conflict. In een berekenende vertoning van militaire precisie hebben de Israëlische troepen een offensief op meerdere fronten gelanceerd, waarbij ze de kustenclave binnenvallen vanuit strategische punten in een poging om het strijdgebied opnieuw vorm te geven. Deze laatste golf van geweld komt te midden van een crescendo aan internationale verontwaardiging, met de Verenigde Staten en Israël in het epicentrum van de veroordeling voor hun rol in het lukraak en systematisch vermoorden en collectief straffen van de 2,3 miljoen Palestijnen van Gaza.

Het zich ontwikkelende scenario in Gaza is niet alleen een bewijs van de voortdurende strijd die de regio teistert, maar ook een weerspiegeling van het complexe samenspel van militaire macht en geopolitieke allianties. De betrokkenheid van Amerikaanse militaire middelen, waaronder special forces en geavanceerde dronetechnologie, onderstreept de strategische diepgang van het conflict en onthult een web van gedeelde inlichtingen, gevechtsexpertise en logistieke ondersteuning dat de VS en Israël bindt in het nastreven van doelen die hen tot nu toe zijn ontglipt door de standvastige weerstand van de verdedigers van de stad.

Dit verhaal gaat over de confrontatie van wapens, de veerkracht van een belegerde bevolking en de morele dilemma’s van moderne oorlogvoering. Terwijl de tanks binnenrollen en de drones boven de stad cirkelen, kijkt de wereld met ingehouden adem toe en denkt na over de menselijke kosten van een conflict en de prijs van vrede in Palestina, waar de geschiedenis wordt geschreven in de taal van verlies en verzet. Tegenover een overweldigende Israëlische militaire aanwezigheid, met tienduizenden soldaten en tientallen tanks die de noordelijke uithoeken van de Gazastrook binnenvallen, heeft geen enkel lid van het Palestijnse verzet zich overgegeven. Te midden van de kakofonie van de strijd zijn er geen witte vlaggen gehesen, een teken van de onverzettelijke weerstand van de bewoners van deze dichtbevolkte enclave, ondanks de dagelijkse afslachting van kinderen.

De Gazastrook, een smalle landmassa die grenst aan de Middellandse Zee en geflankeerd wordt door Egypte en Israël, beslaat een gebied dat iets meer dan twee keer zo groot is als Washington D.C. De 363 vierkante km is een landschap van vlak tot licht glooiend terrein, met uitgestrekte zandvlakten en duinen die de kustvlakte karakteriseren.

Met een lengte van 41 kilometer en een breedte van 6 tot 12 kilometer zijn de bescheiden afmetingen van de Gazastrook niet te vergelijken met de intensiteit van het conflict. De huidige operaties van het Israëlische leger richten zich op een bijzonder smalle strook, op het smalste punt van slechts 6 kilometer breed en 13 kilometer lang. In dit beperkte gebied hebben de Israëlische strijdkrachten de afgelopen 31 dagen maar liefst 25.000 ton explosieven losgelaten – een hoeveelheid die overeenkomt met bijna anderhalf keer de kracht van een atoombom – en hebben ze tienduizenden manschappen en honderden tanks verzameld, gesteund door artillerie, marine en luchtmacht.

Als Israëlische infanterie-eenheden oprukken, stuiten ze vaak op hevige weerstand. Als reactie hierop wordt de Israëlische luchtmacht opgeroepen om luchtsteun te geven, gericht op specifieke doelen om de weg vrij te maken voor de grondtroepen. Deze gecombineerde wapenstrategie, waarbij opmars van de infanterie wordt geïntegreerd met vermeende precisieluchtaanvallen, onderstreept de intensiteit van de militaire campagne binnen de dichtbevolkte grenzen van de Gazastrook.

In een gecoördineerde militaire manoeuvre hebben Israëlische troepen een invasie op meerdere fronten gelanceerd in de Gazastrook, waarbij ze vanuit het noordwesten langs de kustlijn oprukten, vanuit het noordoosten en via een centrale route die de regio in tweeën deelt en de noordelijke gebieden afsnijdt van het zuiden.

Vanuit het noordwesten werd gemeld dat pantsercolonnes oprukten naar het dichtbevolkte vluchtelingenkamp al-Shate, via Ahmad Orabi Street naar de strategische kruising met al-Rashid Street, die parallel loopt aan de Middellandse Zeekust. Tegelijkertijd hebben Israëlische tanks vanuit het noordoosten een offensief ingezet richting de kampen van Beit Hanoun, Beit Lahiya en Jabaliya. Deze gebieden zijn historische brandhaarden in het aanhoudende conflict.

In het midden van de invasie trokken de Israëlische troepen vanuit de buurt van Johr al-Deek op van minder naar meer bevolkte gebieden ten noorden van Wadi Gaza, dat bekend staat om zijn zachtere terrein. Door deze manoeuvre konden Israëlische tanks de al-Rashid Straat bereiken, waardoor de tang op de kustweg vanuit het noordwesten effectief werd gesloten, maar niet vanuit het midden van de straat waar nog steeds werd gevochten.