Geschreven door – Elijah J. Magnier:
Vertaald door – Francis J.
Op het gebied van mondiale machtsdynamiek bevinden de Verenigde Staten zich in een delicate positie ten opzichte van China. Hoewel de VS over aanzienlijke invloed en militaire macht beschikken, hebben ze niet de capaciteit om een totale oorlog tegen China te ontketenen en te winnen. met China is namelijk een natie met immense financiële, commerciële en industriële mogelijkheden, in het bezit van een formidabel militair en nucleair arsenaal en strategische allianties met Rusland en Aziatische landen die niet gemakkelijk te doorbreken zijn. In een verdeeld internationaal wereldbeeld, waarin sommigen de confrontatie Rusland steunen en anderen zich fel verzetten tegen het Westen, willen de meeste Westerse landen, zoals onder meer de Franse president Emmanuel Macron openlijk heeft laten verstaan, niet worden meegesleurd in een toekomstig conflict met China. Desondanks blijven de VS een combinatie van sabelgekletter en doorlopende diplomatieke inspanningen gebruiken om de communicatiekanalen met Beijing in stand te houden. Dus wat is de praktische en realistische oorlogsstrategie van Amerika als het gaat om China?
De Verenigde Staten zijn ‘s werelds machtigste natie, gesteund door militaire macht met meer dan 750 bases wereldwijd en meer dan 150 kernwapens in Europa. President Joe Biden en zijn regering hebben met succes het Europese leger onder hun controle gerevitaliseerd via de Noord-Atlantische Verdragsorganisatie (NAVO), waardoor de belangen van de Amerikaanse en Europese strijdkrachten op het continent effectief op één lijn zijn gebracht. De oorlog in Oekraïne heeft aangetoond dat het Russische leger, ondanks zijn vernieuwde technologische vooruitgang en gevechtscapaciteiten, niet in staat is om het Amerikaans-Europese NAVO-leger in Europa te evenaren zonder kernwapens.
De vaardige manoeuvres van Washington hebben de NAVO, die de Franse president Macron vier jaar geleden ooit omschreef als “hersendood”, nieuw leven ingeblazen en hebben de meeste Europese landen achter de NAVO geschaard. Het militaire bondgenootschap is uitgebreid tot 31 leden en met Zweden erbij, binnenkort tot 32. Dit kon voor een deel gebeuren dankzij de levering van geavanceerde F-16 vliegtuigen en reserveonderdelen voor de Turkse luchtvloot, die de VS van plan is aan Ankara te leveren. Voorwaarde voor deze deal is dat president Biden zijn belofte nakomt om tegemoet te komen aan de Turkse eisen voor de modernisering van de luchtmacht in ruil voor Turkse steun voor het Zweeds NAVO-lidmaatschap.
Wat betreft de mogelijke toetreding van Oekraïne tot de NAVO: een dergelijke stap heeft meer symbolische betekenis dan dat het de Verenigde Staten echt voordeel oplevert. In feite hebben de Verenigde Staten er belang bij dat Oekraïne eindeloos verwikkeld blijft in conflicten of instabiliteit, waardoor Rusland en Europa worden leeggezogen en hun economieën worden verzwakt. Deze uitkomst zorgt ervoor dat de Verenigde Staten hun positie als dominante macht op beide continenten behouden, waarbij de Europese naties hen zien als een onmisbare partner, ook al is het een noodzakelijk kwaad.
Subscribe to get access
Read more of this content when you subscribe today.
De voortzetting van de oorlog aan het Europese front stelt Amerika dus in staat om zich te concentreren op zijn volgende doel: het tegengaan van China, zijn belangrijkste en geduchtste uitdager voor het wereldleiderschap. China is de belangrijkste partner van Aziatische landen en de drijvende kracht achter de Asian Infrastructure Investment Bank, die concurreert met de door het Westen gedomineerde Wereldbank. China breidt ook zijn invloed uit via organisaties zoals de Shanghai Cooperation Organisation, waar Brazilië, Rusland, India, Zuid-Afrika en Iran deel van uitmaken en waar veel landen graag lid van willen worden. Daarnaast zijn China’s geavanceerde capaciteiten op het gebied van communicatie, transport en human resources ongeëvenaard door welk ander land dan ook. Het leidt een alliantie die meer dan 40% van de wereldbevolking omvat en vormt een economisch blok dat niet afhankelijk is van de dominantie van de dollar of westerse markten. Beijing beschikt over geavanceerde wapens waarmee het in een oorlog zou kunnen zegevieren of waarmee het zijn vijanden, inclusief de Verenigde Staten, zware klappen kan toebrengen als het wordt aangevallen.
Maar de Verenigde Staten kunnen alleen een levensvatbare bedreiging vormen voor Beijing als China zijn economische kracht, eenheid, economisch overschot en sterke bondgenootschappen behoudt. Daarom proberen de Verenigde Staten China op verschillende fronten in de val te lokken, onder andere door externe, interne en economische strategieën.
De kwestie Taiwan speelt voor de Verenigde Staten een sleutelrol bij het in stand houden van de spanningen. Hoewel de VS de onafhankelijkheid van Taiwan niet officieel erkennen, geven ze het land militaire hulp en verklaren ze dat ze het eiland en het recht op scheepvaart in Chinees-Taiwanese wateren willen verdedigen, terwijl ze erkennen dat het deel uitmaakt van China.
In eigen land beschikken de VS over aanzienlijke expertise op het gebied van regimeverandering. Het huidige arsenaal aan instrumenten tegen een veerkrachtig China moet echter worden herzien, omdat eerdere pogingen zijn mislukt. Het enige levensvatbare plan dat de VS nu nog heeft, is om de Chinese economie uit te putten door middel van een wapenwedloop, vergelijkbaar met wat er met de Sovjet-Unie gebeurde na de Tweede Wereldoorlog, wat leidde tot de verarming van Moskou en het loslaten van verschillende landen die deel uitmaakten van zijn invloedssfeer.
China hoeft echter geen landen op te geven, zoals Moskou deed aan het einde van de Koude Oorlog, en het heeft ook geen continenten gekoloniseerd zoals het Westen. Integendeel, China houdt Taiwan stevig in zijn greep. De Verenigde Naties en meer dan 100 andere landen, waaronder de Verenigde Staten, beschouwen Taiwan als een integraal deel van China, ook al provoceert het inconsequente gedrag van Taiwan Peking opzettelijk.
De mobilisatie van landen die loyaal zijn aan de Verenigde Staten om zich voor te bereiden op een oorlog tegen China blijft onwaarschijnlijk, ondanks de oproepen van de NAVO tot uitbreiding in Japan en de Filippijnen om haar aanwezigheid in de Zuid-Chinese Zee te versterken. De NAVO – een agressief Amerikaans instrument voor oorlog in plaats van verdediging, gemanipuleerd zoals het de VS uitkomt, zelfs ten koste van het vervreemden van Europese partners – kan heel weinig doen. Sterker nog, veel Europese leiders willen niet agressief en vijandig overkomen tegenover een van hun belangrijkste handelspartners, China.
Het belangrijkste doel van de Verenigde Staten is daarom om ervoor te zorgen dat China Rusland niet steunt in Oekraïne, omdat een dergelijke stap de plannen van Washington zou verstoren en het Kremlin een duidelijk voordeel zou geven. NAVO-leden hebben al niet genoeg geld, munitie, offensieve tactieken en capaciteit om een langdurige proxy-oorlog te voeren.
In de volgende fase hopen de Verenigde Staten China te dwingen tot een wapenwedloop, door zich voor te bereiden op de mogelijkheid van een dreigende oorlog om zo de defensie-uitgaven te verhogen. Deze aanpak is al getest en heeft geleid tot een opmerkelijke stijging van de Chinese militaire uitgaven, die tot 2023 met 7,1% zullen stijgen tot 225 miljard dollar (1,55 biljoen yuan). Hoewel China hiermee na de Verenigde Staten de grootste defensie-uitgever ter wereld wordt, zal het bedrag beheersbaar blijven dankzij China’s sterke economie en financiële ontwikkeling.
De groeiende aanwezigheid van de NAVO in Azië, ver van de Noord-Atlantische Oceaan zoals de naam suggereert, en de nieuwe militaire bases van de VS die rond China worden gebouwd, zullen de geduldige Chinese autoriteiten niet intimideren. De kans dat de Verenigde Staten in de komende vijf jaar een oorlog tegen China beginnen is dan ook klein, ondanks de invasieplannen die het Pentagon heeft geformuleerd voor ‘s werelds op één na dichtstbevolkte en economisch machtigste natie. Hoewel dergelijke plannen worden opgesteld door het Amerikaanse leger, vertalen ze zich niet noodzakelijk in praktische, haalbare of realistische acties. Het crescendo van de Amerikaanse retoriek bestendigt dus slechts een sterk gepercipieerde dreiging en versterkt de rol die Washington zichzelf toedicht als scheidsrechter van het wereldwijde lot. Het probeert vast te stellen dat alleen de Verenigde Staten, en niet Rusland of enig ander land, het gezag en de hegemonie heeft om oorlog te voeren en dat iedereen die Rusland steunt bij de categorie vijanden hoort die de Amerikaanse dominantie uitdagen.
Samenvattend is de Amerikaanse strategie ten opzichte van China er een van intimidatie, vurige retoriek, afleiding en uitputting. Ondanks de geografische afstand van 11.000 kilometer tot Amerika moet China de Amerikaanse dreigementen kalm maar bedachtzaam opnemen en zich voorbereiden op het ergste scenario, mochten de Verenigde Staten afwijken van een rationeel en logisch beleid en de wereld in een tijdperk van verwoestende oorlogen storten die zich over meerdere continenten uitstrekken.
You must be logged in to post a comment.